Recensie: Quality Time

“Wil je me likken, schat?” Zo begint Quality Time, de toneelvoorstelling van mugmetdegoudentand die onlangs in reprise ging. Maar van erotiek geen sprake. De man reageert niet en daarmee wordt het startsignaal gegeven voor een achtbaan van hysterische momenten.

De man en vrouw uit Quality Time, gespeeld door Marcel Musters en Joan Nederlof, flippen letterlijk alle kanten uit. Als ongeleide projectielen schieten ze door de woonkamer. Ze verleiden elkaar en vervloeken elkaar, van schaamteloos egocentrisme slaan ze om in sentimenteel gejammer. Voor de buitenwereld zijn ze een perfect stel, de kapsels even glanzend als hun carrières. Maar vanbinnen rammelt het van alle kanten.

Om het nog erger te maken zijn de man en vrouw ook vader en moeder. Zodra ze ’s avonds het huis verlaten komen zoon (Dick van den Toorn) en dochter (Lineke Rijxman) naar beneden. Bepaald geen gewone kinderen. Ze kunnen het gedrag van hun ouders scherper analyseren dan de ouders zelf. Dat zorgt voor grappige momenten, maar is in essentie verschrikkelijk triest. De kinderen zijn allang geen kinderen meer. De onschuld is verloren. “Ik ben bang dat mama ons vermoordt en dat ze de foto’s van onze lijkjes dan naar papa stuurt”, zegt dochterlief.

Quality Time had een flauwe voorstelling kunnen zijn. Het perfecte maar doodongelukkige gezin, het is een weinig origineel thema. En toch is Quality Time een brutaal en zinderend spektakel, dat je van begin af aan bij de lurven pakt en niet meer loslaat. Het goede acteerspel en de spetterende dialogen dragen hier natuurlijk aan bij, maar het toneelstuk onderscheidt zich vooral omdat het voorbij de eigen grenzen durft te kijken.

Want de voorstelling is niet simpelweg een satirisch commentaar op ijdele grachtengordelbewoners en hun angsten. De stemmingen slaan zo snel om dat je als kijker het idee krijgt dat de woonkamer een blokkendoos is die voortdurend door elkaar wordt geschud. En de vier blokjes die erin leven komen zo voortdurend op een andere kant te liggen, zonder dat ze het willen.

De ouders zijn net zo hulpeloos als de kinderen. En als de dochter vertelt dat ze terugverlangt naar de baarmoeder, waar alles zo fijn warm, nat en rood was, dan weet je dat het hele huis deelt in dit verlangen. Want eigenlijk willen ouders en kinderen hetzelfde. Rust, geborgenheid, vertrouwen. Ze willen niet langer door elkaar worden geschud. “Ik heb soms het idee dat ik veel meer beleef dan dat er eigenlijk gebeurt”, roept de moeder wanhopig uit.

“Alle ellende van de mens komt hieruit voort dat hij niet rustig in een kamer kan blijven zitten”, schreef Pascal. De personages in Quality Time willen allemaal hetzelfde, maar bereiken voortdurend het tegenovergestelde. Quality Time is meer dan een parodie op het moderne gezin. Het laat zien hoe verdomd moeilijk het is om mens te zijn.

Klik hier voor de speellijst

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.