Recensie: Daniël Arends, de zachte Heelmeester

De kleine, Indonesische man die op het podium achter de piano zit als de lichten aangaan, lijkt op het eerste gezicht zachtaardig en uiterst knuffelbaar. Dat hij twee minuten later op geestige wijze de dikke medemens onderuit haalt, zag de zaal even niet aankomen. Cabaretier Daniël Arends zet meteen de toon voor de rest van de avond.

Arends is niet altijd even tactisch, maar op de een of andere manier weet hij daar goed mee weg te komen. Wellicht komt dat door de nodige zelfspot. Zo noemt hij zichzelf een sarcastische dikke pinda. Moeiteloos praat hij de onderwerpen aan elkaar. Een echte rode draad zit er niet in, maar storend is dat niet. Hij praat over zijn kersverse baby, zijn vrouw met wie hij al tien jaar samen is, over zijn adoptieouders en over de zeurende medemens. Ook brengt hij duidelijk zijn visie over de rotste baan ter wereld: werken bij Carpetland.

Zoals bij de meeste cabaretvoorstellingen worden de eerste rijen van het publiek ongevraagd bij de show betrokken. Halverwege de voorstelling komt een oudere vrouw binnenlopen, die natuurlijk net op de eerste rij hoort te zitten en daarom uiteraard door Arends wordt ondervraagd over haar late entree. Ze bleek het theater niet te kunnen vinden. Arends weet de pijn van de gemiste minuten wat te verzachten door haar aan het eind van de voorstelling zijn bosje bloemen aan te bieden.

De piano op het podium wordt niet veel gebruikt. Op de momenten dat de toetsen wel worden ingedrukt, is de zaal doodstil. De titel van de voorstelling komt niet echt tot uitdrukking, de vraag naar wie of wat de zachte heelmeester is, blijft daarom een vraagteken. Wel is het een avondje prima vermaak, duidelijk voor herhaling vatbaar.

_Advertentie.