Recensie: MonteverdISH – ISH & VocaalLab

Een combi van hiphop, breakdance en opera, werkt dat? Aan urban-dance gezelschap ISH en het Vocaallab de uitdaging om dat te bewijzen. Snoeiharde techno, melodieuze theorbe muziek en volumineuze operastemmen wisselen elkaar daarbij in rap tempo af.

Enigszins onwennig loop ik het theater binnen. Niet omdat ik geen zin heb in de show of dat het theater inmiddels niet aanvoelt als een tweede thuis, maar omdat mijn broek door een hoosbui aan mijn lijf plakt en mijn kapsel is veranderd in model Poedel. Gelukkig blijk ik op rij 18 te zitten en zit er binnen een straal van twee meter niemand om me heen, zodat ik ongegeneerd aan mijn broek kan plukken om zo het regenwater uit mijn bilnaad te weren. Ook notities maken tijdens de voorstelling is een stuk aangenamer zonder dat mensen constant op je vingers kijken.

Gelukkig hebben de spelers van dergelijke ongemakken geen last. Ze vertellen het verhaal van de Romeinse keizer Nero en zijn maîtresse Poppea, die voor het gemak ‘popje’ wordt genoemd en er maar al te graag ook andere mannen op nahoudt. Ondertussen moet Nero vechten voor zijn troon, want hij heeft verschillende machtswellustige vijanden. En tjah, zoals het een ware opera betaamt: aan het eind gaat iedereen dood.

De voorstelling begint rustig met een intermezzo van een viool, cello en theorbe. Vooral dat laatste is een apart instrument, waarvoor ik enige research moet doen om te achterhalen wat het is. Ook bij de rest van de redactie levert de ovale kast met lange steel enige hilariteit op.

Na het vredige intermezzo is het echter gedaan met de rust. De snerpende techno die volgt is hard, soms haast pijnlijk voor de trommelvliezen. Gelukkig merkt de geluidsman dat ook, want hij draait het volume iets terug. Het vocale gedeelte is daarentegen prachtig, haast betoverend. Met name een van de mannen weet me regelmatig kippenvel te bezorgen. Daarnaast is de theorbe na deze avond gebombardeerd tot mijn nieuwe favoriete instrument, wat een mooi geluid.

De breakdancers verrassen het publiek regelmatig met hun moves. Ook de interactie met de zangers is goed. Die laatste verdienen trouwens nog een extra compliment: terwijl ze door de dansers over de vloer worden gesleept, over schouders worden gegooid en in lastige hoeken worden gevouwen, zingen ze onverstoorbaar door.

De ster van de show is de charismatische verteller van het stuk, die zo nu en dan de voorstelling stillegt en uitlegt waar we ons in het verhaal bevinden. Dat is wel nodig, want ik versta geen woord van wat er gezongen wordt en de verhaallijn is niet altijd helder. Naast verteller dient de man in kwestie als breakdancer, komiek en kan hij een prima partijtje beatboxen.

De voorstelling is een gedurfd project en hoewel de poging zeker respect verdient, zitten er wel wat haken en ogen aan. Er gebeurt eigenlijk net iets te veel. Een draaitafel met dj voor de technobeats, de beatboxer, muzikanten, breakdancers en zangers; het lijkt of de choreograaf en regisseur alles willen laten zien en dat is in dit geval jammer. Verder wisselen Italiaans, Latijns, Engels en Nederlands elkaar in sneltreinvaart af. Met een enigszins tollend hoofd verlaat ik na anderhalf uur dan ook de zaal.

Het is geen voorstelling waarbij je de verhaallijn moet proberen te snappen. Hoewel je de show als operaliefhebber ongetwijfeld zult waarderen, is deze voor de ‘gewone’ burger niet echt weggelegd. Ik ben het bombastische stuk in ieder geval nog steeds in de hersenpan aan het verwerken. Less is more gaat in dit geval dan ook zeker op.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.