Recensie – ‘Tam Kai’ Pichet Klunchun Dance Company
“What the fuck is dit?” weet een meisje op de rij achter me mijn gevoelens van de eerste 10 minuten precies te verwoorden. We zitten bij de dansvoorstelling ‘Tam Kai’ van de Pichet Klunchun Company en niemand lijkt te weten wat er gebeurt.
De stoelen waarop we zitten zijn opgesteld op wat normaliter het podium is, waardoor de ruimte voor de dansers immens veel kleiner wordt gemaakt. Verwarrend voor veel bezoekers, omdat we in plaats van de heerlijk zachte stoelen nu op klapstoeltjes geparkeerd zijn. En om die klapstoeltjes te bereiken, werden we eerst door de catacomben van het theater geleid. Ook eens wat anders.
De voorstelling start met een filmpje waarin we worden voorgesteld aan Pichet Klunchun, danser en choreograaf, klassieke Khôn meester en (zo blijkt) een humoristische man. De show zelf begint in doodse stilte. Dansers bewegen zich in een diagonaal over het podium. Om beurten en met bewegingen die buitenaards en onmogelijk aandoen. Het is de traditionele Thaise dansstijl Khôn die ze vertolken, een klassieke en rigide manier van bewegen. Gaandeweg valt betoverende muziek in, een xylofoon die meesterlijk wordt bespeeld. Bewegingen worden vloeiender totdat de dansers zich uiteindelijk zo gek mogelijk over het podium bewegen.
Ze overleggen tussen hun beurten door, of drinken wat water. Vaak lachen ze hun mededansers toe en, nog vaker zelfs, uit. Niet heel verwonderlijk wanneer een van hen ervoor kiest om al neuspeuterend over het podium te razen. Het patroon van om beurten bewegen wordt verbroken en dansers gaan in paren, drietallen of allemaal tegelijk het podium op. Een verhaal heb ik niet kunnen ontdekken, de meesten om ons heen ook niet, aan de reacties te horen. Er wordt wel gelachen, iets geheel onverwachts bij deze show, voor mij in ieder geval. Ons werd verteld dat het zou gaan om een haan die een prins met fatale gevolgen naar twee prinsessen lokt. Dat heb ik er niet uit kunnen halen. De haan heb ik wel gezien. Pichet Klunchun gooide zich al kakelend en klapperend met zijn vleugels over het podium. Vermakelijk, zeker wanneer de rest van de dansers komt opdagen met opwindkippetjes en paardjes waarmee ze wedstrijdje doen en dansen.
Het is vreemd, grappig en compleet anders dan verwacht. En toch kun je onmogelijk je ogen losscheuren van het tafereel. Soms gaan de dansers net iets te langzaam, soms wordt een patroon net te vaak herhaald. Uiteindelijk besef je echter dat elke beweging, ondanks de ogenschijnlijk complete chaos, precies op de maat van de xylofoon is. De dansers bewegen alsof ze maar wat doen, alsof ze dansen wat er op dat moment in hen opkomt. Maar alles wat ze doen is in perfecte harmonie met de muziek. Verbazingwekkend.
Advertentie.
