Recensie: Ellen ten Damme, Cirque Stiletto 2

Ze zingt accentloos in vier talen, speelt prachtig viool, piano en gitaar, ze kan tapdansen en is lenig als een kat. Bovendien is ze sexy, windt ze met haar flair iedereen in de zaal om haar vinger en heeft ze humor. Is er eigenlijk iets wat Ellen ten Damme niet kan? Ja, is het antwoord, want aangezien de zangeres met een gebroken arm op het toneel staat is een trapezeact iets teveel van het goede.

Het is het enige moment dat het publiek merkt dat ze door een val in de badkamer beperkt is in haar bewegingen, want Ten Damme danst er verder op los en doet qua lenigheid niet onder voor de dansers en acrobaten die haar omringen. Alleen het glitter glamour gypsygips, zoals ze het zelf noemt, herinnert steeds aan de valpartij.

In Cirque Stiletto 2, de nieuwste show van Ten Damme draait alles om de zeven hoofdzonden (hoogmoed, hebzucht, lust, nijd, gulzigheid, woede en luiheid). Deze zondes voeren de rockdiva onder andere naar het Berlijn van de jaren twintig, het existentialisme van Parijs en de glamour van Hollywood. Haar Franse, Nederlandse, Duitse en Engelse liedjes worden afgewisseld door acts van circusartiesten die indrukwekkende, adembenemende stunts uithalen.

Het optreden van de spierbundels van het duo A & A is al indrukwekkend, maar als het Canadese Duo Catalexi in de lucht hun acrobatische kunsten vertoont, houdt het publiek de adem in. Vergeleken daarmee valt het optreden van jongleur Victor Krachinov en van de Italiaanse broers Los Saly Brothers een beetje tegen. Niet dat de supersnelle manier waarop de broers hun lasso bewegen of de jongleerkunsten slecht zijn, integendeel. Maar ze kunnen gewoon niet op tegen het niveau van de overige artiesten. Alle optredens worden muzikaal begeleid door vier artiesten van de Wereldband, die af en toe ook in de show opduiken met een humoristische noot.

Anything You Can Do, I Can Do Better zingt Ten Damme. Het liedje rondom het thema jaloezie mondt uit in een ware battle met een van de andere artiesten. Een battle die ze natuurlijk eenvoudig wint. Van rock tot klassiek, ze blijkt alle genres te beheersen. Op haar kop hangend in een bed brengt ze The Lazy Song als belichaming van het thema luiheid. Zelfs in het Duits kan Ellen sexy zingen, zo bewijst ze iets later.

De choreografie van Stanley Burleson is prachtig, qua sfeer past alles prima in elkaar. Valt er dan niets op de show aan te merken? Ja, niet alle zeven zondes komen even goed uit de verf. Het maakt echter niet uit. Ten Damme heeft helemaal geen thema nodig om van begin tot eind te boeien. Zelfs de circusacts zouden weggelaten kunnen worden, al geeft dat de artieste wel steeds de gelegenheid om een andere schitterende jurk aan te trekken.

Ten Damme stijgt in de drie uur durende show boven alles en iedereen uit. Daar heeft ze helemaal geen trapeze voor nodig. Het is wachten op Cirque Stiletto 3. Maar beter dan dit, kan bijna niet.

Gezien in Theaters Tilburg op 8 november.

_Advertentie.