Tinderbejaarde
“Wie van jullie gebruikt Tinder, of heeft het wel eens gebruikt?” vraagt de docent met een glimlach. Ik donder bijna van mijn stoel wanneer om me heen een leger aan armen de lucht in schiet. Mijn hand gaat aarzelend omhoog, niet de lucht in, maar naar mijn gezicht. Even controleren of daar niet opeens 100 rimpels zijn ontstaan. Ik was de enige. Letterlijk de enige in een klas van zogenaamd (jong-)volwassenen die niet meedeed met die vleeskeuring. 24 jaar oud, en blijkbaar hoogbejaard en hopeloos achter op de laatste trends.
Die dag in de bus keek ik opzij, en jawel hoor, de twee hinnikende tienertrutjes naast me zaten druk te tinderen. “IEUW ECHT NIET!” kirren ze terwijl ze een lief kijkende jongen keihard afwijzen en naar links swypen. Zuchtend buig ik me maar weer over het boek dat ik als een echte bejaarde zit te lezen tijdens de rit. Oude mensen lezen immers in de bus in plaats van hippe apps te gebruiken. Huffend en puffend begeef ik me naar huis, nadenkend over de kleur van de rollator die ik aan wil gaan schaffen.
Later die dag begin ik aan het avondeten. Een traantje biggelt over mijn wang wanneer ik kijk naar de verstandige en volwassen maaltijd die ik aan het bereiden ben. Aardappelen met groente en vlees. Waar is die rollator nu toch gebleven? Dan besluit ik dat ik me dit niet laat gebeuren. Ik haast me naar de Döner Center, die gelukkig op loopafstand lig, en bestel twee kapsalons met alle rotzooi die er maar op kan EN extra kaas. Vriendlief weet beter dan te vragen wat er aan de hand is wanneer hij thuiskomt. Die vindt kapsalons het toppunt van heerlijke cuisine, daar zou ie niet over klagen.
De volgende dag sleep ik me naar de sportschool. Vastbesloten om alle gedachten aan oud worden (en de 2000 calorieën van die kapsalon) van me af te sporten. Mijn hart maakt een sprongetje wanneer mijn favoriete sportinstructeur die dag blijkt te werken. Een snoepje van 20 ofzo, die een dagje in de sportschool een stuk leuker maakt. Heb ik tenminste iets leuks om naar te kijken terwijl ik me afbeul.
We werken daar met speciale sleutels waar je je programma voor de dag op kunt laden zodat je precies weet welke apparaten je moet gaan gebruiken. Ik parkeer mijn fantasie-rollator bij de ingang en haast me naar de balie om mijn sleutel op te gaan laden.
“Steek hem d’r maar in!” zegt de instructeur. Ik kijk op naar hem. Onschuldige ogen kijken terug terwijl hij wijst naar het oplaadpunt voor de sleutel. Ik voel mijn wangen rood aanlopen terwijl ik probeer mijn lach terug te vechten. “Hoor je nou wat je zegt?” weet ik nog uit te brengen voordat ik proestend in een lachbui uitbarst. Het duurt bij hem even voordat hij beseft wat ik bedoel. Ik kan aan zijn gezicht zien dat hij mijn radar voor dubbelzinnigheid niet deelt. Ontzettend puberaal en onvolwassen, en ik voel me direct weer 10 jaar jonger. Nog steeds giechelend loop ik de zaal in. Dan, terwijl ik me omdraai weet ik hem nog toe te vertrouwen “Don’t worry, het zal de leeftijd wel zijn.”
