Frustraties van een scriptie-schrijfster

Ik vind mezelf best een vredelievend persoon, en ik denk meerdere mensen met mij. Ik heb alleen vroeger (lees: in mijn jongere, ruigere jaren) wel eens iemand geslagen en ga ruzies liever uit de weg. Ook zet ik me graag in voor het dierenwelzijn: ik maak nooit vliegen dood en zet zelfs de gevaarlijkste huisspinnen weer netjes buiten de deur, in plaats ze te vermorzelen onder voetzolen, bakstenen of ander gerei. En principieel hert- en konijnenvleesweigeraar, want die zijn te lief. In mijn ruime vocabulaire komen niet heel veel scheldwoorden voor en ik hanteer ze dan ook zelden.

Maar, ik geef het toe, er is een situatie die mij doet veranderen in een bloeddorstige maniak. Een woedende bezetene, die de meest krankzinnige blikken met hatelijke opmerkingen opentrekt en woorden uitspuwt waar ik het bestaan nog niet van wist. Voor een dergelijke uitspatting hoef ik me maar met slechts één ander voorwerp in een willekeurige ruimte te bevinden. En dat voorwerp is een computer die niet helemaal doet wat ik wil dat hij doet. Want, lieve mensen, een computer is normaal gesproken al niet mijn favoriete metgezel, maar als hij dan ook nog eens onbekende paden bewandelt… Schiet me neer!

Mijn buren verkeren waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik me midden in een echtscheiding bevind, want de tier- en scheldkanonnades zijn de laatste dagen niet mals. Mijn lieve laptop, waar ik tegenwoordig zo’n acht uur per dag mee doorbreng om een fatsoenlijk stukje scriptie op papier te krijgen, heeft last van kuren. Om de paar minuten probeert hij het systeem te voorzien van de meest nuttige updates, een uiterst behulpzame daad. Maar die updates springen dan wel telkens nét voor dat ene stukje tekst dat ik aan het lezen ben, of onderbreken mijn driftige getyp en een plotselinge vlaag van inspiratie (die daarna uiteraard verdwenen is).

Ik heb mezelf op zo’n moment niet meer in de hand. Kostbare spullen waar echt niet mee gegooid mag worden, liggen al veilig opgeborgen in de la. Ramen en deuren zijn voorlopig gesloten. Even heb ik er ook over gedacht om in therapie te gaan. Ik weet niet of er al eenA-techneuten Anonymous bestaat, maar het zou in ieder geval een gat in de markt zijn. En ik ben de eerste die lid wordt. Grrr.

Jip Bierkens (20) is studente Communicatie- en Informatiewetenschappen en blogt voor Univers

_Advertentie.