De afronding

Weken van knikkende knieën. Bibberende handjes en zwetende palmen – da’s nu iets voor het verleden. Tenminste – als ik de spreker bij de diploma-uitreiking mag geloven die ik afgelopen vrijdag bijwoonde. Mijn eigen diploma-uitreiking. Soms lijken dingen zo ver in de toekomst te zijn dat je nooit denkt eraan toe te komen. Zo was dat bij mijn diploma.

Vier keer was in mijn geval pas scheepsrecht. Na uitstapjes bij Engelse Taal en Cultuur, de Vertaalacademie en Nederlands recht kwam ik uiteindelijk uit in het Tilburg dat ik nu meer dan 4 jaar mijn thuis noem (met een kleine overstap naar Dongen vorig jaar). Lessen volgen was niet bepaald mijn favoriete bezigheid – maar de lessen hier lagen zo dicht bij mijn interesses (en waren vaak zo verplicht) dat ik toch netjes kwam opdraven.
Papers…deadlines…inmiddels zijn ze allemaal overleefd en is uiteindelijk dat meesterwerk (beter bekend als masterthesis) ingeleverd en beoordeeld. Zelf was ik misschien wel de laatste die het zag gebeuren.

De uitreiking zelf was nog veroorzaker van de eerder genoemde bibbers. Nu was het geen verdediging zoals sommige opleidingen wel hebben – al wist ik dat pas op de dag zelf (al die voorbereiding voor de dodelijke vragen voor niks) – maar het bevatte wel een onderdeel waar ik als de dood voor ben. Presenteren. Praten doe ik graag, begrijp me niet verkeerd. Maar zet me voor een groep en ik kan met dankzij de klotsende oksels en onwillige zenuwachtige handjes niet meer concentreren. Tel daar nog eens de aanwezigheid van vriendlief, ouder en grootouders bij op… en je hebt een recept voor mislukking. Toch kreeg ik uiteindelijk de gigantische map overhandigd waarin dat papiertje zat waar ik al die tijd naar toe heb gewerkt. Zoë-Amber Wolters, Master of Science.

Het papiertje zelf was nogal magertjes – zo’n hele map voor een A4’tje dat je leven bepaalt. Een beetje over the top, misschien – nou moet ik een grotere schoenendoos zoeken om het in te laten verdwijnen. Toch was juist dat blaadje de oorzaak van mijn blijdschap – en trots. Trots dat ik toch iets had weten af te ronden. Gelukkig werd ik slechts seconden later door moederlief met beide benen weer op de grond gezet.

“Zeg. Dat andere meisje studeerde af ‘met genoegen’. Waarom heb jij dat niet?”

Oops.

_Advertentie.