Leven na de uni

Het is nu twee maanden na mijn afstuderen. En na dit ogenblik in ‘het echte leven’ mis ik het gemak van de collegebanken met brandend verlangen. ’s Ochtends opstaan en het vrouwelijk studentenuniform aan – skinny jeans en Uggs, haar in een staart en gaan. Op naar de koffie. (Grapje hoor, Uggs zou ik nog niet dood in gevonden willen worden).

Een hele dag over de campus cruisen, van je hoorcollege naar de Espla en terug naar een nieuw college. Beetje afwisselen met een rondje bieb, of een gesprekje in D. Je weet pas wat je hebt als je het mist, dat blijkt wel weer.

Het echte leven is zo leuk niet. En zeker niet zo makkelijk. De uren die je doorbrengt met het schrijven van de zoveelste sollicitatiebrief die vast niet eens volledig gelezen wordt. Het pimpen van je CV – en doorpluizen van vacaturebanken. Thuis volledig verslonzen, totdat je eindelijk een keer op gesprek mag komen. En dan begint het. Van je werkervaring moet je het nog niet hebben – dus dan maar anti-emancipatie rekenen op een mannelijke recruiter. Screw feminisme.

Wakker worden door de wekker die een paar jaar buiten dienst is geweest. Kruipen naar de spiegel waar je verwoed aan de slag gaat met de stijltang, krultang, schuifspelden en dosis haarlak waar je de ozon geen plezier mee doet. Een laag make-up op het gezicht waar een gemiddelde archeoloog een fieldday mee zou hebben… en dan het eeuwige outfitdilemma. Kort, korter of kortst? Blazer? Topje? Of alleen maar BH (zou vast een succes zijn!). Classy of trashy – wat gaat het worden?

Zorgen dat je op tijd bij het gesprek bent – en hope for the best.

“Oh, goedemiddag mevrouw, leuk om u te ontmoeten. Ik ben Zoë-Amber. Dus…”
Damn. De baas is weer een vrouw.

_Advertentie.