Volwassen

De dag der dagen was aangebroken, ik rechtte mijn rug voor de tand des tijds. ‘s Ochtends minstens een kwartier naar mijn evenbeeld in de spiegel gestaard en getuurd naar de eerste tekenen. Mijn ogen spiedden naar enig vorm van verraad in gezicht en haren, maar tevergeefs.

Er bekroop me een merkwaardig gevoel. Niet het gebruikelijke, ietswat vrolijke doch zenuwachtige gevoel. Nee, het was een melancholische zweem van herinneringen en momenten die dichter naar de oppervlakte dreven en te pas en te onpas in mijn hoofd opdoemden. Mijn eerste verjaardag die ik me kon herinneren, op de tafel in de klas. De dag dat ik zeven werd en dat met een heus piratenpartijtje vierde. De grotemensenverjaardagen met de verplichte volksverhuizingen binnen de familie, zodat ieder een puntje taart verschaft kon worden. En natuurlijk de cadeaus, de presentjes en de kaartjes die mij als kind (en vooruit, als jong-volwassene) zo zenuwachtig maakten, de dagen, weken, maanden voor de grote dag.

Vandaag was dat dus anders. Ik was nerveus, dat wel. Maar dit was niet zomaar een verjaardag. Vandaag werd ik volwassen. Eenentwintig jaar. Onafhankelijk. Het jaar waarin ik – naar alle hoop – ging afstuderen. Het jaar waarin het fundament voor de toekomst gelegd ging worden. Eenentwintig jaar. De leeftijd waar ik me vroeger nog niet eens bij voor kon stellen ‘hoe óúd ik dan wel niet zou zijn’.

Maar ik ervoer het helemaal niet anders, bereiken van volwassenheid. Ik voelde me hetzelfde als de vorige ochtend, en de ochtend daarvoor. En de rimpels en grijze haren waren dus ook nog nergens te bekennen.

Een hele kleine anticlimax, maar toch was ik opgelucht. Ouder worden was dus zo eng nog niet. Ik merkte er eigenlijk helemaal niks van.

Tot het moment dat ik dertig word, natuurlijk.

_Advertentie.