Alleen op de campus

Het is half juli en ik loop over de campus. In gebouw M, mijn tweede huis deze zomer, slijt ik de dagen. Het is niet het zomerhuisje dat ik voor ogen had, maar er is airconditioning en de supermarkt is om de hoek. Samen met een groep studenten, die inmiddels in een negatieve spiraal beland zijn doordat ze omkomen in het werk, probeer ik er toch het beste van te maken. Het clubje dat deze ruimte dagelijks betreedt wordt helaas steeds kleiner. Eén voor één zie ik ze gaan. Euforische studenten die hun scriptie hebben afgerond en beginnen aan een welverdiende zomervakantie. Hun feest kan beginnen, mijn feest staat gepland op Sint-Juttemis.

De leegte is voelbaar. Een aantal mensen maakt gebruik van deze leegte om Pokémon te vangen. Ongegeneerd vangen zij virtuele beestjes terwijl ze door niemand bekeken worden. Geen oordelen, geen misgenoegen. Op de grasvlakte achter de Mensa openen studenten met lichte vormen van verlatingsangst voorzichtig de eerste koude blikken bier en flessen wijn. Verderop in het Warandebos vrijt een jeugdig koppel tegen een oude boom, die het schouwspel met enige tegenzin tolereert. De campus is in slaap gedompeld, maar weerhoudt enkele fanatiekelingen er niet van om er in weg te dromen.

Ik ervaar hoe de zomer haar stempel op de campus gedrukt heeft. Het is mooi en droevig tegelijkertijd. Het gefluit van de vogels overwint eindelijk de luidruchtige studentenpraat, maar er is niemand die het hoort. De zon laat de Esplanade stralen in een baken van licht, maar er is niemand op het terras om een halve liter Erdinger weg te tikken. Ik word teruggetrokken naar mijn scherm en tik de laatste alinea van mijn scriptie. Mijn Sint-Juttemis is aangebroken, maar er is niemand om het mee te vieren.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.