Smurfen

Omdat er in de Reeshof nu eenmaal niet zo veel winkels zijn, kwam ik afgelopen zaterdag in de Blokker terecht. Een mens moet toch wat. Daar werd ik geconfronteerd met een hele verzameling smurfentroep. Smurfpoppetjes, smurfbroodtrommels, drinkbekers, pennensets, placemats, vibrators – noem maar op. Kennelijk de blauwe naweeën van de bioscoopfilm die onlangs heeft gesmurfd, ik bedoel gedraaid. In die film gingen de smurfen naar Amerika toe. Helaas zijn ze weer teruggekomen. Helemaal onbegrijpelijk is dit niet. In het politiek correcte, multiculturele land dat Amerika graag voorgeeft te zijn, is er voor een dermate eenzijdig samengesteld gezelschap als de smurfen geen plaats. Dan had er toch minimaal een donkere nigga smurf in dat gezelschap moeten zijn opgenomen, en liefst ook een latino smurf, een smurfatino dus. Ook een leuke homo smurf mag natuurlijk niet ontbreken. Die is rose van kleur. Met een zwartleren muts en een snor net als Freddy Mercury. De zogeheten queenie smurf. Om een beetje representatief te zijn, dient het smurfenvolk ook een smurf met overgewicht en een smurf met een handicap te bevatten, evenals een islamitische smurf, hoewel deze smurfamed Amerika waarschijnlijk niet was binnengekomen. Verder dient er meer dan één smurfin te zijn. Het is voor een enkele smurfin namelijk ondoenlijk om al die witte broeken te wassen en te strijken en er dan ’s avonds ook nog een beetje leuk uit te zien voor de smurfmannen. Bovendien heeft zo’n smurfin in haar eentje heus geen zin om elke avond te smurfen. Die wil ook wel eens een avondje lekker op de bank een leuk boek lezen. Komt een smurf bij de dokter of zo. En wil je het helemaal goed doen, als eigentijds smurfenvolk, dan heeft één van de smurfen – bijvoorbeeld die met die bril – vroeger gesjoemeld met onderzoeksgegevens. Dat is dan de stapelsmurf.

_Advertentie.