Talking like a Brit
Als je een beetje wilt integreren in the UK dan meet je jezelf zo’n charmant Engels accent aan. Ik bedoel: met “Dude, that movie was awesome!” kan je hier niet aan komen zetten.
Te Amerikaans en not done voor trotse Britten. Ik heb een voorliefde voor het Britse accent. Sommigen zwijmelen weg bij de zangerige Franse taal of het exotische Spaans (en wie weet zijn er mensen die het Duits of Nederlands wel heel sexy vinden; het zou zomaar kunnen), maar ik niet: ik houd van het Engelse accent. Ik zou er dan ook graag zelf één willen. Net zoals Hugh Grant, Emma Thompson, een willekeurig karakter uit Harry Potter of de majesty herself. Ik luister amper nog naar wat die mensen inhoudelijk zeggen, want ik zie mezelf al helemaal Brits praten met één van hen. Maar zover zijn we nog niet (zover gaat het waarschijnlijk ook nooit komen, want de kans dat ik een conversatie ga hebben met Hugh Grant of de koningin is natuurlijk miniem).
Afijn, ik doe behoorlijk mijn best: spreek woorden als glass, dance en fast uit zoals het hoort (en niet op z’n Amerikaans als in gless of dence) en leg de nadruk op de ‘t’ (het is Harry Potter, niet Harry Podder). En dat gaat al best redelijk, al zeg ik het zelf. Ik heb al een paar keer te horen gekregen, dat ik best ‘posh’ spreek. Mooi, ik kan zo met de upper class meekletsen. Qua taalgebruik hoor ik er ook al helemaal bij: ik zeg altijd beleefd ‘Thank you’ of ‘Please’ en ‘Excuse me’ is de toveruitspraak als ik me door een menigte in het metrostation duw.
Er is echter nog een dingetje wat ik niet over mijn lippen krijg. Het gebruik van ‘terms of endearment’: honey, darling, love, sweetheart, sweetie, hun, dear… De Engelse taal biedt een legio aan mogelijkheden. Het blijft toch een beetje apart als de buschauffeur of het vrouwtje achter de kassa je darling noemt. Zie je het voor je als je in de Albert Heijn staat: “Dat is dan 29.95, schat”. Je zou meteen de supermarkt manager roepen. En toch ga ik eraan beginnen: de volgende keer zeg ik ook gewoon “Are you alright dear?”. Gezicht in een plooi, niet lachen en binnen een paar maanden master ik het Britse Engels als geen ander. Dat zelfs Hugh Grant me niet van een English lady kan onderscheiden. Ja echt. Mark my words darlings.
Desiree van der Heiden (21) studeerde van 2008 tot 2011 Communicatie- en Informatiewetenschappen, richting Bedrijfscommunicatie en Digitale Media, aan de UvT. Momenteel volgt ze de Master Digital Media in Londen en blogt zij hierover voor Univers.
Advertentie.
