Compassie of nie?

Er is weer eens tweespalt binnen het CDA. Dit keer naar aanleiding van de nieuwe strijdkreet waarmee zij de ingezetenen van Nederland willen overtuigen van de goede bedoelingen die in hun partijprogramma besloten liggen. De strijdkreet is “compassie”. Leuke strijdkreet, vind ik, maar ik vind bijna alles leuk en een aantal CDA-ers niet. De kreet is te soft, te slap, te klef en zeker ook te links, menen zij. Grappig is dat: alsof alleen linkse mensen compassie met iets of iemand – te denken valt aan de medemens – kunnen of mogen hebben. Vreemde gedachtegang voor mensen die deel uitmaken van een partij met een godsdienstige signatuur. Volgens mij wordt er in het Nieuwe Testament behoorlijk veel compassie getoond met de mensheid. In elk geval door één persoon. Maar misschien zijn de CDA-ers bij het lezen van de Bijbel in het Oude Testament blijven hangen, waarin nogal veel geweld en vergelding voorkomt, hele volksstammen worden uitgemoord en het principe van “oog om oog, tand om tand” alom aanwezig is. Dat klinkt toch een stuk stoerder en robuuster dan “compassie”. Nu zie ik die mensen van het CDA met hun wassenbeeldenmuseumgezichten ook niet zo snel compassie en medeogen tonen – dan zullen ze toch eerst hun stropdas wat losser moeten doen en het bovenste knoopje van hun overhemd open maken. Nee, dat wordt niks. Het schijnt dan ook dat een heuse onderwijsgoeroe – een vrouwelijke nog wel – zich over de strijdkreet gaat buigen. Die gaat kijken of de term compassie wel honderd procent halal is, of dat er misschien beter een ander woord kan worden gekozen. Het blijft dus nog even onduidelijk op welke kompas(sie) het CDA gaat varen.

_Advertentie.