Recensie: Chris Rea in Paradiso

Dat Chris Rea zoetsappige popliedjes kan maken, wisten we na ‘Driving home for Christmas’ allen. Ook is zijn nieuwe muziek iets waar vele oude fans over struikelen, maar hoe goed is Chris Rea vandaag de dag nog? Ik kwam erachter in Paradiso in gezelschap van mijn vader; Rea-liefhebber pur sang.

Chris Rea, zijn muziek schalt in veel van mijn gekoesterde jeugdherinneringen uit de autospeakers op onze familievakanties. Let wel, met het slappere werk van Chris Rea doe je mijn vader zeker geen plezier, maar toch werd ook die kant van Rea’s oeuvre wel eens gedraaid; waarschijnlijk om de reis ook voor mijn moeder dragelijk te houden.

We hebben hem nu twee keer gezien; twee jaar geleden in de Heineken Music Hall en zondag in Paradiso. Beiden tot op de laatste plaats uitverkocht. Grof geld moesten wij betalen, maar dat deed ons niets. Het werd ook als compensatie gezien na alle benodigde piraterij om mixtapes samen te stellen voor de vakantiereis. Sorry nog daarvoor, Chris.

Een concert bezoeken van een artiest op leeftijd is altijd spannend. De kwaliteitswaardering is een precaire balans: zijn de oude nummers goed genoeg vertegenwoordigd – zowel in aantal als in kwaliteit – om het nieuwe werk weg te blazen? Bij Chris Rea bleek dat dit helaas niet het geval was. Hij ging wel goed uit de startblokken; even een klassieker erin gooien om de zaal wakker te schudden. Een statement maken – ik ben er nog en ik kan het nog. De band bestond uit andere mensen: alleen de swingende neger op de bass was nog over uit de bezetting van twee jaar geleden en Chris had nu twee toetsenisten. Mijn vader, de kenner, begon zich zorgen te maken.

Zijn vrees werd waarheid; de nieuwere nummers hadden voorrang gekregen tijdens het samenstellen van de setlist. Jammer. Ik kwam ook tot de conclusie dat veel mensen niet voor het hardere gitaarwerk kwamen, maar voor zoete liefdesnummers als ‘Josephine’ en ‘Julia.’ Wanneer ik om me heen keek stonden er veel stelletjes te vozen in de zaal; ik vroeg mezelf af hoeveel van de vrouwen Josefien of Julia heten. Ik denk veel. Maar zij delen mijn herinneringen niet. Mijn maagdelijkheid is niet ontnomen op de achterbank van een auto toen ‘Josephine’ langs kwam op Skyradio. Nee, ik speelde luchtgitaar tijdens de instrumentele intro van ‘Nothing to Fear’ – een meesterlijk stuk slide gitaar – halverwege Barcelona.

De bovengestelde hamvraag bij dit soort concerten is wellicht oneerlijk ten opzichte van het nieuwe werk van de artiest in kwestie, maar de muzikant hoeft ook niet veel te doen om de balans in zijn voordeel te doen omslaan. Zoals ook in de Paradiso bleek.

Want daar was hij dan: ‘Road to Hell’ in de toegift. Het was een fantastische, originele uitvoering. Op de valreep in één klap het hele concert goed gemaakt. Met een lach heb ik alle solo’s meegespeeld en gezongen. Het nummer waar het hele concert aan hing als een kapstok. Dit klapstuk was jeugdsentiment, dat was zoals het zou moeten zijn. Dat was waarvoor ik kwam en waarvoor ik volgend jaar terug kom.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.