Verborgen dieptes in Oekraïense ziel
Op zoek naar de verborgen dieptes van de Oekraïense ziel, togen we naar de Krim. Daar kom je vooral Russen en Krimtartaren tegen, maar wij zijn de laatsten om daar een probleem van te maken.
Onze eerste halte was Bakshishkaraj, we bezochten het paleis van waaruit de Krimtartaren hun toko aanstuurden. Afstammelingen van de Mongolen, die in een ver verleden de inwoners van deze regio grijze haren en een korte levensverwachting bezorgden. Vanuit de Krim trokken ze op rooftocht om slaven naar het Ottomaanse rijk te exporteren. Toen de Russen de Krim veroverden, werden veel moskeen en ander moois gesloopt. Dit paleis, met moskee, bleef staan (Katharina bedankt). We kwamen binnen tijdens een islamietische bruiloft. Zonder overdreven sentimenteel te worden was het mooi om te zien dat de Tartaren, die ongeveer 50 jaar in Kazachstan in ballingschap hebben geleefd, hun tradities en geloof in de Oekraine kunnen herbeleven. Discreet maakten we een fotootje.
Verder ging het naar Sevastopol. Voor alles wat met oorlog en menselijk lijden te maken heeft krijg je bij Pik en mij de handen op elkaar en in Sevastopol liepen we als een menselijke applausmachine rond. Monumentje hier, standbeeldje daar, een panorama (denk Mesdag) over de belegering van de stad tijdens de Krimoorlog, het betere werk. De trip eindigde in Balaklava, tijdens de Krimoorlog schreef Florence Nightingale hier geschiedenis. Later knutselden de Sovjets een atoombunker in de berg om duikboten te stallen. Nu een museum, daar moesten we heen. Bunker goed, Balaklava beter. Een waanzinnig uitzicht over de Zwarte Zee, geen wonder dat de haven vol ligt met jachten van Russische miljonairs.
Advertentie.
