Horror: kijkavonden

Ik had altijd een vrij uitgesproken mening over studentenhuizen: absoluut niks voor mij. Het delen van een badkamer met tien anderen, moeten wachten op je beurt met koken, het verplichte ‘gezellig doen’; ik hield liever de touwtjes in handen.

Toegegeven, er was nog een andere reden. Eentje waarvan ik wakker kon liggen en spontaan ging hyperventileren. Kijkavonden. Als kersverse student had ik al de nodige horrorverhalen over vleeskeuringen en de snoeiharde kritieken over potentiële huisgenoten gehoord. No way dat ik dergelijke avonden zou ondergaan waarbij ik hakkelend en met het zweet in mijn bilnaad op een oude stoffige bank vragen zou beantwoorden als ‘hoeveel pandapunten heb je?’ en ‘zou je sambal snuiven om onze nieuwe huisgenoot te worden?’. Gelukkig bleef dat alles me bespaard toen ik een klein appartementje vond in Oud-Noord. De huisbaas de hand schudden, papiertje tekenen, sleutel aannemen en klaar. Hallo vrijheid, blijheid.

Toen kreeg ik voor de Univers de opdracht om een sfeerverslag van een studentenhuis te schrijven. Nu was ik in de afgelopen jaren al wel eens in studentenhuizen van studiegenootjes en vrienden geweest, maar in het gros van de gevallen had ik daar toch vrij onwennig rondgelopen. Hoewel je soms wel eens handjes schudde met huisgenootjes, had ik meestal toch het gevoel dat ze me zagen als een ongewenste indringer in hun geliefde territorium.

Gelukkig kon ik voor het sfeerverslag terecht bij een lief studiegenootje die samen met acht andere studenten in een huis aan de Korvelseweg woonde. Gisterenavond trok ik de stoute schoenen aan en peddelde op mijn trouwe tweewieler tussen de regenbuien door richting de andere kant van de stad.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ben om. Nadat ik was rondgeleid door het doolhof dat hun huis heet, zat ik binnen de kortste keren als part of the group gezellig mee paprika te snijden en uien te snipperen voor het avondeten. Tijdens het wraps met kip-festijn probeerde ik wat roddels en verhalen te ontfutselen. Meer daarover kan later op de site worden gelezen. Daarna volgde een onverwachte bonus: ik mocht de kijkavond bijwonen die toevallig ook die avond plaatsvond. Een zeer exclusieve aangelegenheid, zo liet ik me vertellen. Ik voelde me vereerd.

En daar zat ik dan; tussen negen bewoners en vier potentiële huisgenoten in de grootste slaapkamer van het huis. Wat onwennig keek het viertal rond terwijl de bier- en wijnflessen op tafel verschenen en er vragen op hen werden afgevuurd. Daarna werden ze vriendelijk bedankt voor hun bezoek. Van flauwe vragen en gemene kritiek was geen sprake, waren de horrorverhalen dan toch niet waar? Of had het met de mentaliteit van het huis te maken en had ik het geluk net daar terecht te komen? Nadat ze waren vertrokken, volgde de stemronde. De winnaar was snel duidelijk en een kwartiertje later werd die per telefoon van het heugelijke nieuws op de hoogte gebracht. Heugelijk nieuws ja, want ik sta er volledig achter als ik zeg dat de jongeman in kwestie geen betere start van zijn studentenleven in Tilburg had kunnen krijgen.

Hoewel ik nog steeds met veel plezier in mijn uppie woon, ben ik toch blij dat ik mijn mening over studentenhuizen en kijkavonden enigszins heb kunnen bijstellen. En wie weet; mocht ik ooit de behoefte krijgen aan huisgenoten, dan wacht ik gewoon tot er daar aan de Korvelseweg een kamer vrijkomt.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.