Lekker laten uitsterven

Mist u ‘m ook zo, het oerrund? Vast wel. Het uitgestorven beestje heeft een leegte achtergelaten die maar moeilijk te vullen is. We kennen allemaal die zaterdagavonden wel waarop dat vernietigende besef ineens doordringt terwijl je onderuitgezakt op het terras zit: shit, het oerrund is niet langer onder ons. De feestpret is op slag verdwenen, droevig gemijmer is het enige wat rest. Toch?

Nou, nee dus. Het oerrund, ook wel oeros genoemd, was een soort uit de kluiten gewassen stier. Het beest kwam ooit in heel Europa voor. In 1627 zou het laatste exemplaar overleden zijn, in een jachtreservaat nabij Warschau. En laten we eerlijk zijn: daar ligt helemaal niemand wakker van.

Waarom zijn we zo begaan met bedreigde diersoorten?  Onlangs verscheen er een rapport van natuurbeschermingsorganisatie Rewilding Europe, waarvoor biologen en ecologen onderzoek hebben gedaan naar 37 Europese bedreigde diersoorten. En wat blijkt? Het gaat hartstikke goed met de onderzochte soorten! Dankzij beschermende wetten is de Euraziatsche bever bijvoorbeeld weer in opkomst. Was het beestje een eeuw geleden zo goed als verdwenen, inmiddels klauteren er al weer 340.000 exemplaren van deze behaarde knagers door Europa. Hoezee! Maar ook de wolf is bezig aan een comeback, net zoals de wisent en de vale gier (wie is er niet dol op?). De heren en vrouwen wetenschappers verkeren kortom in een euforische staat. Natuurbescherming werkt! Yes!

Hartstikke mooi, maar wie goed nadenkt moet concluderen dat er geen enkele logische reden bestaat om bedreigde diersoorten in leven te houden. Alles wat leeft sterft een keer uit, zo simpel is dat. Of dat nou door toedoen van de mens komt of niet, doet daar weinig aan af. Je leest dan ook nooit goede argumenten voor de bescherming van bedreigde dieren. Ja, het zou goed zijn voor de biodiversiteit. Nou worden er vrijwel dagelijks nieuwe diersoorten ontdekt, dus met die biodiversiteit zit het volgens mij voorlopig wel snor.

Meestal wordt er een beroep gedaan op het kind. ‘Ik wil niet dat mijn kind in een toekomst leeft waarin hij niet kan genieten van de Siberische tijger of de Aziatische olifant.’ Maar net zoals wij niet malen om de verdwijning van het oerrund, zo zal uw kind niet malen om het verdwijnen van de Siberische tijger.

Omdat je nooit alle dieren tegen uitsterven kan beschermen, berust natuurbescherming op volslagen willekeur. Dieren waar we iets mee hebben, die we ‘mooi’ of ‘belangrijk’ vinden, genieten bescherming.  De rest kan verrekken. Zo creëer je juist een kunstmatige natuur, een soort attractiepark van dieren die het stempel ‘tof beest’ hebben gekregen.

Er is niks natuurlijks aan natuurbescherming. Laat staan dat er goede redenen voor bestaan. Jammer genoeg is dat een waarheid die er niet in wil. Zojuist lees ik dat Stichting Taurus en ARK Natuurontwikkeling het oerrund willen herintroduceren in Nederland. In 2015 zou er een kudde van 100 oerrunderen door de Nederlandse natuur moeten banjeren. Hoezee!

_Advertentie.