Recensie Don’t Hit Mama – War, Peace & URBANIA
Soepele heupen, haast onrealistische moves en aanstekelijke ritmes: dat is waar je bij hiphop en breakdance aan denkt. Dat daar dan ook nog Afrikaanse dans bij komt kijken, lijkt een waardevolle toevoeging. Geen wonder dat ik dan ook erg uitkeek naar ‘Don’t hit Mama’.
Het voorproefje belooft veel goeds. Een jonge danser – ik schat hem op een jaar of tien – laat onder de titel ‘aanstormend hiphoptalent’ voor aanvang van de show als opwarmertje een scala aan toffe moves zien in de foyer. Niet voor niets zit de zaal dan ook in een mum van tijd vol met een enthousiast publiek.
De show laat met drie Nederlandse en vier Senegalese hiphopdansers de contrasten zien tussen het leven als hiphopdanser in Amsterdam en Dakar. Thema’s als rouw, boosheid en bevrijding komen hier aan bod, waarbij tradities en gebruiken botsen met de moderne wereld.
De beats van de muziek werken aanstekelijk, ik zit onbewust regelmatig mee te roffelen op de armleuning. Ook brengen de dansers het verhaal met de nodige humor: met name het stuk waarin de mannelijke dansers zich voordoen als Vogue mannequins mag met recht ‘fabulous’ worden genoemd. Ook het gedeelte waarin de enige blanke vrouw op het podium en een mannelijke Senegalese man samen dansen terwijl de rest toekijkt, is mooi ingetogen en zelfs ontroerend.
Toch mis ik wel het nodige aan de voorstelling. Er is te veel Afrikaanse dans en er zijn te weinig spectaculaire hiphop moves. Er zitten helaas weinig ‘wow’-momenten in het stuk. Ook de verhaallijn is niet altijd even duidelijk. De dansers doen hun best en hebben duidelijk plezier in wat ze doen, maar overweldigen het publiek niet. Dat is jammer.
Als ik na afloop van de show het theater uitloop, bedenk ik me welk moment van deze avond me het meest is bijgebleven. Dat blijkt die kleine, talentvolle jongen in de foyer te zijn.
Gezien in Theaters Tilburg
Advertentie.
