Recensie Mogadishu – De Utrechtse Spelen

‘’Godverdomme, je hebt een gat in m’n shirt gebrand!’’ Met deze woorden heeft de jongen op het podium meteen de aandacht van het publiek te pakken. De andere spelers roken op hun gemak een sigaretje, terwijl hij met minder katoen om het lijf de sullige nerd uitscheldt die per ongeluk tegen hem opliep.

We bevinden ons op een gemengde middelbare school. Een docente wil voorkomen dat een van haar zwarte leerlingen – Jason – van school wordt gestuurd. Hij heeft haar in een gevecht met een andere leerling op de grond gegooid als ze tussenbeide wil komen. Jason beseft dat hij hierdoor in de problemen kan komen en besluit haar te beschuldigen van racisme. Hij weet zijn aanwezige vrienden ervan te overtuigen om voor hem te liegen, met als gevolg dat de lerares wordt geschorst en steeds dieper in de problemen lijkt te komen.

De spelers lopen al over het podium terwijl het publiek haar plaats zoekt. Het gevolg is dat door alle sigaretjes en verdachte stickies die op joints lijken al snel een blauwe walm in de zaal hangt. Mensen die snel kortademig worden, kunnen beter een plaatsje achter in de zaal zoeken. De lichten in de zaal blijven na aanvang nog lange tijd aan, waarbij de spelers vaak tussen het publiek doorlopen en gedurende de show steeds op onverwachte plekken in de ruimte opduiken. De balorigheid van de groep komt daarmee duidelijk naar voren. Voordeel hiervan is dat het publiek alert blijft, nadeel is dat gedurende de gehele show de zaal wat rumoerig is. Overigens is het stuk voornamelijk voor de aanwezige scholieren herkenbaar; er klinkt overal gesmoord gegiechel wanneer het gaat over kalverliefdes en kipfilets in bh’s.

Als de zaallichten uiteindelijk gedoofd zijn, krijgt het stuk een serieuzere toon. Binnen de groep van Jason beginnen er twijfels te ontstaan, het liegen over het voorval valt de meesten steeds zwaarder. Zeker wanneer ook de politie en hulpinstanties erbij betrokken worden. Ook binnen het gezin van de lerares ontstaan scheuren; zijzelf gelooft nog steeds in een goede afloop en zit nog in een ontkenningsfase, terwijl haar man en dochter haar verwijten dat ze te veel op haar leerlingen bouwt die niet te vertrouwen zijn.

Niet alleen het script zit goed in elkaar, ook de spelers zetten stuk voor stuk erg geloofwaardige personages neer. Vraagstukken rondom discriminatie en vooroordelen over blank en zwart worden niet gemeden. Ook waar je de grens legt tussen iemand de hand boven het hoofd houden of de waarheid vertellen, en geloof hebben in iemand die steeds weer de verkeerde keuzes maakt, zijn herkenbaar. De nodige humor verlicht dit op de juiste momenten. Zo blijkt dat ook mannen prima kunnen twerken.

Het slagveld dat is aangericht door een enkele leugen heeft ook haar vertaling in het decor. Waar de verschillende houten stellages op het podium in het begin nog geordend naast elkaar staan, liggen deze aan het eind van de voorstelling omgegooid en kriskras over het podium. Ook staan ze symbool voor het afbrokkelingen van muren, want tijdens de show leren we de personages met al hun onzekerheden steeds beter kennen.

Hoewel ik dat maar in weinig recensies kan vermelden, valt er aan deze show geen enkel minpunt te ontdekken. Een realistisch, eigentijds stuk dat de kijker aan het denken zet en de aandacht van het publiek moeiteloos vasthoudt. Chapeau.

_Advertentie.