Recensie Maar je krijgt er ook heel veel voor terug
De anus-chakra, het lulletje rozenwater, Rambo; zomaar wat termen uit de nieuwe theatervoorstelling-slash-cabaret-komedie van Bastiaan Ragas. Botte grappen, mooie liedjes, absurdistische humor en een stortvloed aan herkenbaarheid gegarandeerd.
Ragas en zijn tegenspeelster Anne-Marie Jung vormen een jong stel met een baby, Willem. ‘’We gaan vooral niet veranderen!’’ zweren ze. Een baby betekent tenslotte niet dat je leven voorbij is. Bergbeklimmen, nachten doorhalen, etentjes in fancy restaurants met vrienden; de baby gaat gewoon mee.
Naarmate de voorstellingen vordert, komen ze er langzaam achter dat dit toch niet zo gemakkelijk is. In een briljante eigen versie van ‘Vluchten kan niet meer’ komen alle minpunten van het ouder-zijn naar voren. Bastiaan ziet zijn vrienden steeds minder en moet op tijd thuis zijn. “Een baby maakt van een kerel een muts”, is de conclusie van zijn beste maat, gespeeld door Jung met een zware stem. Anne-marie heeft zich gericht op chakra om tussen alle fruithapjes en stinkend wasgoed het hoofd boven water te houden. “En nu even ademen door de anus.”
De conclusies van deze avond? Mannen vluchten, vrouwen verstikken. Verder wordt de vrouw er na een zwangerschap niet knapper op. “Een vrouw na een zwangerschap is als een nijlpaard zonder lattenbodem.” Het gevolg? Ze wil nog maar een keer in het half jaar seksen en dan alleen als dit in de agenda staat. De man zoekt zijn heil daarom buitenshuis, maar beseft dat zijn vrouw uiteindelijk toch de mooiste is, uitgelubberd of niet. De mooie vertolking van “My Endless Love” past daar goed bij.
Ook andere opvoedingsperikelen worden besproken. Geloof komt hier voorbij. Zo heeft Bastiaan een duidelijke mening over de besnijdenis van jongetjes. “Net of je dan te lui bent om het vloerkleed op te tillen.”
Al met al is de show een waardige opvolger van ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’. Erg goede stemmen, mooie liedjes en buikpijn van het lachen gegarandeerd. Wel bleek de waarschuwing van Ragas aan het begin van de voorstelling terecht: ik wil voorlopig geen kinderen.
Advertentie.
