Recensie: Agnes van God

“Agnes is anders, ze is bijzonder”. Een understatement, aangezien de 21-jarige non na Maria de tweede vrouw lijkt te zijn die haar baby onbevlekt heeft ontvangen. Al snel blijkt er echter meer aan de hand te zijn.

Op een avond wordt Agnes hevig bloedend en bewusteloos in haar kloostercel gevonden. Haar pasgeboren baby ligt dood in een prullenmand met de navelstreng om de nek gebonden. Rechtspsychiater Martha Barentz wordt op de zaak gezet, hierbij nauwlettend in de gaten gehouden door moeder-overste, die behendig alle kritische vragen ontwijkt. Barentz heeft er een flinke kluif aan om door te dringen in de beschermende nonnengemeenschap, maar stukje bij beetje vallen de puzzelstukjes in elkaar. De hoofdvraag hierbij is de rol van Agnes: is ze de onschuldige, kwetsbare non zoals moeder-overste haar ziet of weet ze wel degelijk waar ze mee bezig is? Daarnaast: wie is de vader? Was het verkrachting of verleiding? En ging het hier om moord of doodslag?

Tegenstellingen
In het stuk liggen logica en wetenschap haarscherp tegenover wonderen en geloof. Al is het niet allemaal zo zwart-wit. De overtuigd atheïst Barentsz is een ex-katholiek en moeder-overste schrijft niet alles simpelweg toe aan de wil van God. Toch staan ze regelmatig als kemphanen tegenover elkaar als Barentz probeert de waarheid boven tafel te krijgen en moeder-overste Agnes zo veel mogelijk probeert te beschermen. Of is dat ook uit eigenbelang?

Door de gesprekken tussen moeder-overste en Barentz komen we steeds meer te weten over hun achtergronden. Het verhaal van Agnes blijft wat langer vaag. Uiteindelijk komen we erachter hoe haar moeder haar mishandelde door onder meer sigarettenpeuken tussen haar benen uit te drukken. Ze ziet wolken veranderen in enge vrouwen en krijgt om onverklaarbare redenen bloedende handpalmen. Agnes is misschien wel meer dan alleen ‘een beetje in de war’. Zelfs moeder-overste moet dat uiteindelijk toegeven.

Wonderen bestaan niet
De meeste vragen worden uiteindelijk beantwoord. Alleen wie de vader van de dode baby is, blijft vaag. Hoewel de dialogen hier en daar wat korter hadden gekund, blijft het stuk boeiend tot het eind. Willeke van Ammelrooy mag als moeder-overste dan wel eens over haar woorden struikelen en Eva van de Wijdeven als rechtspsychiater lijkt het eerste kwartier van het stuk nodig te hebben om echt in haar rol te komen, maar verder zetten ze sterke personages neer. De twee hypnosescènes zijn heftig, met bewonderenswaardig spel van Noortje Herlaar als Agnes. Een waardige voorstelling, al kan ik de gedachte dat het voer is voor atheïsten, niet onderdrukken. Wonderen blijken in dit stuk niet te bestaan.

3,5 / 5

Gezien in Theaters Tilburg. Meer informatie over de voorstelling vind je hier.

_Advertentie.