Competitiedrang

In onze vriendengroep zijn we nogal fan van het spel 30 Seconds. Vijf begrippen op een kaartje, 30 seconden om die aan je teamgenoten uit te leggen. Vooral na een paar wijntjes worden de beschrijvingen steeds gekker en de geroepen suggesties steeds vreemder.

Het is ook wat hoor, want niet alleen lijken die dertig seconden steeds korter te worden naarmate het spel vordert, ook worden we allemaal stiekem steeds fanatieker. Er wordt op de bank gesprongen, pionnen staan op mysterieuze wijze ineens een paar vakjes verder op het bord en de glazen op tafel zijn niet altijd veilig. Gezellig is het echter altijd.

Je leert er ook zoveel van. Zo gaat Adam Curry voortaan door het leven als Adam Ketchup, schijnt Lady Di de first lady van Amerika te zijn, lijkt de geneuriede versie van ABBA ineens erg op een nummer van Elvis Presley en zwemmen de zeehondjes niet in Pieterburen, maar in het Pieter Baan Centrum. Ter verdediging: als je de tijd weg ziet tikken, ga je gewoon gekke dingen roepen. We hebben daarnaast allemaal onze eigen ‘vakgebieden’ en zwaktes. Zo moet je mij niks vragen over auto-, make-up en kledingmerken. Muziek, films en landen zijn meer aan mij besteed.

Als de strijd dan eenmaal gestreden is, ploffen we allemaal uitgeput op de bank en is het Kumbaya-gevoel wedergekeerd. Maar niet voordat we elkaar intimiderende blikken hebben toegeworpen die niets aan het toeval overlaten: de volgende keer maak ik je in!

Ohja, sinds ons laatste potje 30 Seconds behoort Bonaire tot de Canarische Eilanden.

_Advertentie.