Ze zeggen altijd dat wij Brabanders een zuip- en feestvolk zijn. Ook al spreek ik dan alleen over mezelf, het klopt best wel. Vanaf het moment dat ik namelijk het terrein van ‘Levenslied’ op liep tot het moment dat ik op mijn plek stond, ben ik een aantal keer in een polonaise beland en heb ik drie bekers bier over mijn kleding gehad. Wat van de ene kant natuurlijk heel zonde is, want het is bierverspilling en de alcohol was verschrikkelijk duur.
Ondanks dat ik bijna alle liedjes wel op mijn duimpje ken en op ‘Laat de zon in je hart’ van René Schuurmans helemaal los kan gaan deed ik dat dit jaar iets minder. Ik stond best een eindje van het podium af, maar echt, de muziek stond in vergelijking met de microfoon veel te hard. Het is dat Django Wagner een harde stem heeft en ik het liedje ‘Kali’ meteen herken, of ik had het niet doorgehad. Daarnaast duurde het ook een half uur voordat je eindelijk je blaas kon legen, maar verder was alles wel goed geregeld hoor.
Weet je wat het mooie is aan Levenslied? Dat het zo’n ruime doelgroep heeft. Jongeren van tien jaar oud tegenover oude oma’s van zeventig. Die oma’s van zeventig dansen alleen wel een stuk vlotter op de beats van Henk Bernard. Nee zonder grappen, iedereen gaat los en iedereen kent de muziek. Je staat juist voor schut als je niet lekker gek meedoet en je armen niet in de lucht steekt. Ook is het een kunst om mee te kunnen op het drinktempo van sommige Tilburgers.
Wanneer de lichten en muziek om 01.00 uur uit gaan en de zaterdagavond is afgesloten met Wolter Kroes maakt de menigte nog geen aanstalten om te vertrekken. De meesten trekken richting Piusplein, waar het feestje doorgaat in de bruine kroegen. De dag erna komen ze terug voor part two met Royke Donders. Geweldig toch, dat Brabantse volk?
4 sterren
Comments