Recensie: 3 dagen Incubate
Incubate is los. De Tilburgse verrassingsaanval boordevol underground-muziek en aanverwante cultuur duurt nog tot en met zondag. Het mooie van dit festival? In de nieuwe Univers legt Incubate-liefhebber Koen Gijsbers het uit: “Ik vind het geweldig om op één avond blootgesteld te worden aan zowel extreme metal als elektronische dance en hip hop. Het is voor mij volkomen vanzelfsprekend en dat geldt vast ook voor al die andere bezoekers.”Klopt. Incubate = alle smaken door mekaar, makkelijk opgediend. Heerlijk ronddwalen door het centrum met de zintuigen wagenwijd open. Tegen sublieme dingen aan lopen- of niet. Soms heb je het (letterlijk) na een paar tellen weer gezien. Andere keren is het liefde op het eerste gezicht. Hieronder alvast drie hoogtepuntjes van de maandag, dinsdag en woensdag.
Jeffrey Lewis & The Jrams
Ken ik niet, maar dat is absoluut mijn probleem. De New Yorkse zanger/gitarist staat met zijn vrouwelijke ritmesectie (bas: Caitlin Gray en drums: Heather Wagner) laat op de avond in Paradox. Hoe eclectisch Incubate ook is, je gaat toch altijd etiketjes plakken. En zo tref je hier een mix van Bob Dylan en ska. Lewis’ teksten zijn lang en literair. De ritmes strak en broeierig. Kortom: het klópt wat hier gebeurt. En als Lewis aankondigt: “Ok, we did quite well till now. I think that gives us the right to do some new songs and screw them up” wordt het alleen maar leuker.
Go!Zilla en The Shivas
Stiekem ga ik ook naar Incubate voor de Stadskelder. In het City Hotel stap je lekker terug in de tijd. Een ondergrondse hotelbar met eiken en koper en marmer op de vloer. En: er wordt hier volop gerookt (dat mocht vroeger). Ook de muziek – surf en (psychedelische) postpunk – komt meestal rechtstreeks uit een tijdmachine. Go!Zilla is een basloos ADHD-trio uit Italië. De zang is onverstaanbaar en de drummer lijkt zich niet te bekommeren om persoonlijke hygiëne. Maar wat maakt het uit? Go!Zilla gaat als een TGV met nieuwe wielen. Iets subtieler is de surfgaragerock van The Shivas, wat later op de avond. Dat komt bijvoorbeeld door de afwisselende boy/girl-vocals en de catchy zestiger jaren-melodietjes. Een enkel nummertje brengt daarbij zelfs de Fab Four in gedachten. In drie kwartier van Baby I Need You naar Gun In My Pocket– The Shivas zijn mieters.
Wel jammer dat ik nergens een scootmobiel spot
The Melvins
Eén van de grote namen dit jaar. Zanger-gitarist Buzz Osborne (ook bekend onder de naam ‘King Buzzo’) heeft verreweg het gekste kapsel in de alternatieve rock. Denk aan Sideshow Bob uit The Simpsons. Maar er zijn zo veel leuke feitjes als het over The Melvins gaat: de band heeft twee drummers, is genoemd naar een gehate supermarktmanager en had ooit de dochter van Shirley Temple op bas. En dan is er in deze opsomming niet eens ruimte meer voor iets opzienbarends dat plaatsvond eind jaren ’80: toen stelde Buzz Osborne de piepjonge Dave Grohl voor aan de andere leden van Nirvana. Maar genoeg blabla. Het moet even op gang komen in MIDI, maar na drie nummertjes zit de sfeer er goed in. Interactie met het publiek is er amper: wars van aankondigingen en applaus knalt de band door, waarbij zelfs de naadjes tussen de nummers niet altijd opvallen. Hard is het, en erg goed. En al is de band al vanaf 1983 bezig, sleet zit er niet op. De Melvins-sound – een misschien wel tijdloze mix van metal en punk – staat als een huis. Tijdloos? Ja, want qua leeftijd is het publiek op zijn zachtst gezegd zeer gemêleerd. Van 15 tot 65, makkelijk. Ik struikel bijna over het skateboard van een bovenbouwjongen. Wel jammer dat ik nergens een scootmobiel spot- aan The Melvins zal het niet liggen.
Advertentie.
