Weg met het beoordelingsgesprek

Beoordelingsgesprekken zijn een beetje als de dag des oordeels: alleen de extreem vrome medemens kijkt ernaar uit, voor de rest staat niemand te trappelen. Dan is het toch een klein feest als je leest dat beoordelingsgesprekken volgens wetenschappelijk onderzoek zinloos zijn. In de Volkskrant schreven de Tilburgse wetenschappers Marianne van Woerkom en Charissa Freese dat je de jaarlijkse evaluaties beter kunt afschaffen. Ze kosten geld, leiden tot frustraties en werken demotiverend.

Weg met het beoordelingsgesprek! Hoera! Ik stond al klaar om strijdvaardig het kantoor van mijn baas binnen te vallen. Gesteund door de wetenschap zou ik korte metten maken met dat circus.

Toen las ik wat volgens de onderzoekers het alternatief moet zijn.

Mijn baas moet meer aandacht besteden aan mijn unieke talenten, en wel op regelmatige basis. Daar aarzelde ik al. Aandacht besteden aan je unieke talenten, dat klinkt als iets wat je alleen moet doen, en dan het liefst ’s nachts onder de dekens. Ik weet niet eens of mijn talenten uniek zijn, maar ik weet wel dat ik ze niet constant op tafel wil leggen.

“Ik begrijp nu waarom God volgens sommigen wel degelijk bestaat maar nooit met mij praat.”

Wat ook moet: klanten en collega’s feedback laten geven op je prestaties. En anderen vragen wanneer zij jou ‘in je element zien’. Nu heb ik weleens in de spiegel gekeken terwijl ik in mijn element was, en geloof me, dat is geen pretje.

Het lijkt erop dat de onderzoekers Het Grote Beoordelingsgesprek vervangen door een oneindig aantal kleintjes. Iedere dag een mini-apocalyps. En ook al heb ik een aardige baas en fijne collega’s, ik wil niet dat zij wekelijks aan mijn unieke talenten frunniken en mijn element bespieden.

Ik begrijp nu waarom God volgens sommigen wel degelijk bestaat maar nooit met mij praat. Als hij dagelijks van alle mensen de unieke talenten moet stimuleren, wordt de aarde pas echt een zooitje. Dan kom je nergens meer aan toe. God niet, je baas niet, en jij ook niet.

Misschien is er toch niets mis met het credo: niet zeiken, gewoon werken. En dan eens per jaar, tijdens de dag des oordeels, hopen op een beetje genade.

Ik kom vaak te laat op kantoor, maar heb nog nooit een chihuahua doodgeknuppeld, en al helemaal niet onder werktijd. Dat is toch ook iets waard?

_Advertentie.