Wat is er mis met hoop?

De jeugd van tegenwoordig? Geen toekomst! De twintigers en dertigers van nu zijn de nieuwe verloren generatie, meldt het Algemeen Dagblad. Jongeren mogen alle klappen opvangen met hun dure studie en flexcontracten, dus vergeet dat eigen huis maar. Alles gaat mis en het komt nooit meer goed. We hebben gefaald.

Als mensen het over “de nieuwe verloren generatie” hebben, moet ik altijd terugdenken aan mijn tijd op de havo, begin jaren tachtig. Nederland zat in een diepe economische crisis. Het regende faillissementen.

Officieel was 17 procent van de beroepsbevolking werkloos. In werkelijkheid lag dat percentage zelfs hoger, want wie een baan zocht, maar geen recht had op bijstand, schreef zich niet eens in bij het arbeidsbureau. Er was toch geen werk.

Huizenprijzen daalden in vier jaar tijd met zo’n 35 procent. Hypotheekrentes van 13 procent waren geen uitzondering. De overheid kampte met een financieringstekort dat opliep tot boven de 10 procent. Als land waren we meer geld kwijt aan rentelasten dan aan onderwijs.

Ach ja, de tijden van economische rampspoed. Ik kreeg er als slungelachtige puber nauwelijks iets van mee. Het enige wat me nog scherp voor de geest staat, is het beeld van mijn economieleraar.

Hij begon elke les met een lange monoloog over de barre economische tijden waarin we leefden. Wij, zijn leerlingen, waren de verloren generatie. We zouden de rest van ons leven werkloos blijven. Nee, dat kwam nooit meer goed.

Gloedvolle toespraken waren het, die hij steevast afsloot met het uitspuwen van de woorden: ”Werkloosheid! Ellende!” Daar trok hij dan altijd een vies gezicht bij, alsof er een haartje tussen zijn tanden zat.

Dromerig hing ik wat in mijn bankje. Stel je voor, je hele leven werkloos. Ja, dat leek me wel wat.

Maar het is er nooit van gekomen. Simpelweg omdat lieden die het hebben over later, je het liefst opzadelen met een toekomstbeeld dat louter gebaseerd is op angst.

Nooit iets van begrepen. Wat is er mis met hoop?

_Advertentie.