Solliciteren

Ik zit in de bieb. Twee jongens tegenover me studeren deze zomer af en hebben het over solliciteren. De een zegt: “Het is niet mijn stijl man, een assessment maken als sollicitatie. Ik heb liever gewoon een gesprek, waar ik kan vertellen wat ik allemaal kan.” De ander: “Echt he, ik snap sowieso niet dat mensen soms een casus ofzo moeten maken als sollicitatie, je hoeft toch niet meer te laten zien wat je kunt als je gewoon een diploma hebt?”

Het is ook confronterend, zo’n casus. Behaal je een bachelor- en masterdiploma, loop je tijdens je sollicitatiegesprek tegen de lamp omdat je niets kunt. Je weet alleen dingen.

Maar stel je de volgende situatie even voor: een voetballer mag op proef komen bij een voetbalclub. De directie is nog niet helemaal overtuigd van zijn kwaliteiten, maar hij mag het op de training laten zien. De voetballer bedankt. Hij gaat liever het gesprek aan. Hij legt uit welke trucjes hij allemaal kan en welke passeerbewegingen hij onuitputtelijk in zijn achtertuin heeft geoefend. Hij eindigt zijn verhaal met een nauwkeurige uiteenzetting over de manier waarop hij denkt 20+ goals per seizoen te maken. De trainer slaat steil achterover en ook de directie weet genoeg: dit is een topper. Binnenhalen die vent!

Terug naar de bieb. De twee zijn nog niet klaar. De jongen die liever het gesprek aangaat, weigert ook een colbertje aan te doen voor zijn sollicitatiegesprek. “In de mail stond wel dat het verwacht werd, maar ik doe gewoon een bloesje aan. Ik draag normaal toch ook geen colbertje.” De andere jongen schrikt en adviseert zijn vriend om toch een colbertje te dragen, als dat expliciet in de mail stond. Nee, natuurlijk zei hij dat niet. In plaats van zijn vriend goede raad te geven en te behoeden voor een afgang, knikt hij begrijpelijk in diens richting.“Zou het ook niet doen, man.” Alsof hij hem opzettelijk een oor aan probeert te naaien. Of hij is net zo dom als zijn vriend. Ik durfde het niet te vragen.

Ondertussen blijven dit soort lamme types maar huilen omdat ze geen baan op niveau kunnen vinden. Dan denk ik: misschien is het een idee om je string recht te trekken, een colbertje te dragen en te laten zien wat je kunt, in plaats van dat eindeloze geëmmer over cognitieve vaardigheden en theoretische kennis. Over dat het leven zo oneerlijk is. Onthoud: je bent niet slim. Je bent niet ‘heel erg sociaalvaardig’. Je hebt niet iets wat anderen niet hebben. Je moet gewoon je muil houden en die casus maken.

_Advertentie.