De dood van een huisgenoot

Geen studentenhuis is compleet zonder kat. Daarna gold voor mij: geen enkel huis is compleet zonder kat.

Het zal meer dan tien jaar geleden zijn geweest, dat mijn toenmalige vriendin en ik twee katten adopteerden. Hun baasje heette Fred, een Rotterdammer die terminaal ziek was. Hij had vrede met het naderend einde, zolang zijn beide katten, Sissy en Suzy, maar onderdak zouden vinden. Twee zusjes, negen jaar oud. Ze waren zijn alles.

We kwamen met Fred in contact via een Rotterdamse dierenarts die een oproep op Twitter had geplaatst. Het klikte. Fred was een aardige, zachte man. We beloofden goed voor beide poezen te zullen zorgen.

Nog geen maand later was Fred overleden en hadden we twee nieuwe huisbewoners. Suzy vluchtte direct onder de bank. Daar zat ze drie dagen. Sissy was anders. Ze ging midden in de woonkamer op haar rug liggen, keek me aan en begon te babbelen. Dat waren de verhoudingen. Sissy trippelde de hele dag trouw achter me aan – Suzy niet. Die hield zich afzijdig. Als ik haar probeerde te aaien, maakte ze zich uit de voeten. Of ze trok haar rug hol.

Op een dag, een jaar of zeven geleden, werd Sissy ziek. Kanker. We begroeven haar in de bosjes achter ons huis. Nu was daar alleen nog Suzy, het schuwe beestje dat nooit aangehaald wilde worden.

Maar Sissy lag nog geen uur onder de grond of daar kwam Suzy onder de bank vandaan. Ze miauwde en begon me kopjes te geven. Nu was het haar beurt. Alsof de geest van Sissy in haar was geslopen.

In de jaren die volgden, vulde ze het huis met haar aanwezigheid. Trouw en lief. Ze was er altijd, ook toen ik mijn relatie verklootte en moederziel alleen door het huis struinde. Elke ochtend wachtte ze me op onderaan de trap. Als ik naar beneden liep, sprintte zij miauwend de trap op, om op de trede ter hoogte van mijn hoofd halt te houden. Dan was het de bedoeling dat ik me omdraaide en mijn hoofd naar haar toe boog. Even snuffelen en een kopje geven.

En zo is dat al die jaren gebleven. Tot ze ouder werd en het sprintje de trap op haar steeds meer moeite kostte. Bijna twintig is Suzy geworden. Op 29 december sliep ze vredig in bij de dierenarts. Ze ligt nu naast haar zusje.

Het nieuwe jaar is aangebroken. Waarachtig stil is het in huis. De ochtenden zijn wat grijzer, zo zonder mijn huisgenote. Haar mandje is leeg, want zonder lichaam is Suzy nu. Soms hoor ik haar achter me aan trippelen, wanneer ik de zoldertrap oploop, naar mijn werkkamer. Maar als ik omkijk, is ze weer gevlogen. Dag kleine deugniet, nu ben je overal en nergens. En ook dat is goed. Doe je de groeten aan Fred?

_Advertentie.