Kunnen we stoppen met voorstelrondjes?

Wat is je naam? Wat studeer je? En vertel eens wat leuks over jezelf, zoals, tja, wat is nou leuk? Ik weet het al: je hobby’s, ja! Het welbekende voorstelrondje in introductiecolleges. Klinkt fantastisch, werkt voor geen meter. Al helemaal niet in grote groepen.

Een aantal jaren geleden vluchtte ik het liefst naar de wc, wanneer ik hardop mijn naam moest zeggen in de klas. Nu moet ik erop letten dat ik met mijn hoofd niet door de tafel heen breek en dat mijn onderste oogspieren niet scheuren. En ik ben niet de enige die er genoeg van heeft. Steeds vaker hoor ik lucht monden verlaten en voel ik een windvlaag door het lokaal heen blazen, in de richting van het whiteboard.

Het voorstelrondje wordt gepland met de beste bedoelingen. Laten we een gezellige sfeer creëren. Gezond informeel doen. Elkaar eens leren kennen. Na al die jaren heb ik er meer trauma’s aan overgehouden dan kennissen. Het werkt gewoon niet: de eerste student is bezig met het verzinnen van een hobby, de tweede probeert zijn hartslag onder controle te houden en de derde appt zijn moeder om te vragen wat er vanavond op het menu staat. En al doe je zo hard je best om te luisteren, die jongen achterin de zaal is toch niet te horen.

Soms wordt er echt moeite gestoken in het rondje door de welwillende docent. Laatst werd vijftig (!) studenten niet alleen gevraagd naar naam en studie, maar zelfs naar guilty pleasure. Chocolade eten, shoppen, series bingen, Marvel films kijken; het werd me allemaal een beetje te spannend. Om me even te ontdoen van al die opwinding pakte ik mijn mobiel erbij en liet me afleiden door kattenfilmpjes.

Misschien is het tijd om te stoppen met voorstelrondjes in introductiecolleges. Docenten zijn geen supermensen. Het volgende college ben je toch gewoon weer ‘het meisje in de rode trui’.

_Advertentie.