Vliegtuiggekte
‘Ja hallo, mag ik er even langs?’ Ik wurm me met mijn knalroze koffertje (echt, Legally Blonde is er niks bij) door het gangpad van het vliegtuig. Een bomvolle bak deze avond door diverse gecancelde vluchten wegens extreme weersomstandigheden aka een paar sneeuwvlokjes. Ik stik me de hitte. Wat wil je met twee truien en drie vesten, waarvan twee omgeknoopt, aan. Maximaal tien kilo handbagage, dan heb je dat. En voordat je denkt dat ik zo’n enorme beauty queen ben waarbij haar hele garderobe mee moet, dat is nou ook weer niet het geval. Mijn laptop neemt de helft van het gewicht in. En oké, de andere helft van het gewicht wordt gevuld door, laten we zeggen, 1/3 van mijn kastinhoud.
Ik neem plaats tussen twee heren. De één leest de LINDA. Dat moet prima volk wezen, denk ik dan. De ander ligt al tegen het raam te slapen. Voor me zit een duikvereniging die er een ware sport van maakt om Donald Duck zo goed mogelijk te imiteren. Een kwartier lang weliswaar. Naast de LINDA.-man zit een groep meiden, die alvast over hun belevenissen in Londen aan het kletsen zijn. ‘Ja, laten we gewoon uitgaan vanavond. Boeit mij dat, dat ik dan morgen brak ben. Het is maar een uur vanaf ons hotel.’ De duikvereniging is inmiddels overgaan op het zingen van deuntjes. Ondertussen komt ook nog het vliegtuigpersoneel langs met Hello magazine, diverse snacks en maaltijden, drankjes en een hup, ook nog een loterij (als je dan toch bezig bent). En dat binnen 20 minuten, want Londen is nou niet bepaald de andere kant van de wereld. Tegen de tijd dat je opgestegen bent, ga je al weer dalen. De stewards en stewardessen moeten dus nog doorlopen ook.
Ik besluit een voorbeeld te nemen aan de man naast mij en sluit ook maar eens mijn ogen. Drie minuten later: klebeng, gevolgd door een ‘Zo de klere’ uit mijn mond. De LINDA.-man kijkt me lachend aan: ‘We zijn inderdaad geland’, zegt hij. Het meisje van de uitgaansgroep hoor ik tegen haar vriendinnen zeggen: ‘Wat nou, dat was een hele normale landing hoor!’ Dat je het even weet.
‘Bedankt voor het vliegen met onze maatschappij. We zijn nu in Londen’. De captain heeft gesproken en er klinkt een luid gejuich van de duikvereniging en uitgaansgroep. ‘Nee, maar even serieus’, zegt het uitgaansmeisje. ‘Je moet hier dus eerst rechts kijken voordat je oversteekt, want ze lopen hier links hè’. Dus.
De volgende dag sta ik hutjemutje in de metro. En eigenlijk, vond ik dat best wel rustgevend.
Desiree van der Heiden (21) studeerde van 2008 tot 2011 Communicatie- en Informatiewetenschappen, richting Bedrijfscommunicatie en Digitale Media, aan de UvT. Momenteel volgt ze de Master Digital Media in Londen en blogt zij hierover voor Univers.
Advertentie.
