Sushi-madness
“Sushi is gezond!” kweelt mijn vriendin terwijl ze me voor de zoveelste keer probeert te overtuigen van een tripje naar Koi. “En sinds wanneer ken jij me als iemand die zich laat lijmen met ‘gezond’?” kaats ik terug, een van van de argumenten die al eeuwig stand houdt tegen de sushiwaanzin van het afgelopen jaar. Zelfs de paddestoelen kunnen niet meer tippen aan de sushirestaurants, sushibars en sushiboulevards die overal uit de grond lijken te schieten.
‘Gezond’. Het woord alleen al doet een rilling over mijn rug lopen. Waarom zou ik in godsnaam gaan betalen voor eten dat ook nog eens goed voor me is? Dan is het hele principe van uit eten gaan toch verpest?
Kan ik net zo goed een krop sla gaan halen bij de Appie en die zonder dressing lekker opknagen op de bank. Een tripje naar Tilburg afgelopen week was alleen maar confronterend..ze zijn inmiddels overal!
Je begint op de heuvel, BAM, een bord dat je in de toekomst welkom heet in all-you-can-eat-grill-and-sushi Mo-Jo. Stommel 100 meter verder en je komt op de plek waar de La Place laatst over de kop is gegaan. Sumo Sushi, sushi voor de armen. Steek over en je loopt pal tegen nog een restaurant aan. TOO MUCH SUSHI! Zelfs bij de Euroscoop ben je niet meer veilig, daar gooien ze de rijstballetjes bijna naar je toe. Nog maar even en je kunt in Tilburg centrum alleen nog maar eten met stokjes. Schransplezier vernietigd.
Ik kan er met mijn verstand niet bij. Vroeger was heilige-vis-vrijdag de meest gehate dag voor kindertjes. Bah! Vis! En nu rennen we en masse naar binnen om ons te goed te doen aan rauwe Nemo’s.
Jaja, ze hebben er ook andere dingen. En jaja, niet alles is rauw. Boehoe. Het is hetzelfde als met de hele Piet-discussie (je dacht toch niet een blog te kunnen lezen ZONDER referentie aan die idiote discussie?): je gaat me heus niet overtuigen van de foutheid van mijn mening. Ik blief het niet. Punt. Zet mij maar een bord met friet voor de neus. Flinke klots mayo en een dikke biefstuk, die niet nog levend genoeg is om terug te denken aan zijn jonge jaren in de wei. Culinair hoogstandje, ik ben veeleisend, I know. Beter nog: een bak nacho’s die je moet zien te vinden tussen de gesmolten kaas, chilisaus en gehaktheerlijkheid. DAAR mag je me wakker voor bellen. Geen dooie vis met droge rijst.
Advertentie.
