Recensie Powervrouwen

‘’Ik zal trots op hakken lopen en mijn bloesje staat ver open. Op mijn lippen altijd kleur, uit mijn mond komt nooit gezeur!’’ Met deze lijfspreuk gaan we de voorstelling in, terwijl de zes powervrouwen op het podium in legeroutfit over de bühne marcheren.

Het avondje zelfverheerlijking van de vrouw wordt op een humoristische wijze en met de nodige zelfspot gebracht. De sketches over de typische damesonderwerpen zijn afwisselend hilarisch, pijnlijk, ontroerend en sexy. Zo is er de Vereniging van Huisvrouwen, waarbij onderwerpen als vlekken deppen, gezinspraatjes en huishoud technisch advies op de agenda staan. Hun gouden tip: draag nooit een witte onderbroek, want ‘daar krijgt ‘ie een slappe van’. Ook het dilemma van de inhoud van een contactadvertentie en de geschiedenis van – jawel – de placenta worden besproken, net als de tegenwoordige lichtzinnigheid over trouw in een relatie: ‘’Hup daar ben je, hup daar ga je’’.

De zes vrouwen lijken in eerste instantie een hecht vriendinnengroepje, maar toch zijn er onderhuids de nodige spanningen. Tijdens een kledingruilavond wordt er heel wat af geroddeld. Weinig flatterende termen als ‘vuursteenknieën’ en ‘die buiksituatie’ worden daarbij niet gemeden. Ook leveren opmerkingen als ‘alles kan kapot’ en ‘in liefde en oorlog is alles geoorloofd’ de nodige discussie op. De algemene conclusie is echter dat we niet te snel over elkaar moeten oordelen, want ‘ieder draagt zijn kruis’.

De scènes worden afgewisseld met muzikale intermezzo’s. Het nummer ‘It’s wonderful’ wordt gezongen in weinig verhullende outfits. Het handjevol mannen in de zaal heeft daarbij genoeg om naar te kijken. ‘Omdat ik een vrouw ben’, een nummer over multitasking, heeft een lekker jazzy deuntje. Vooral de tekst ‘’Ik maak van een vuilniszak een jurk en van een slappe gozer een man’’ levert hilariteit op in het publiek. Verder benadrukken de vrouwen dat het belangrijk is om ‘nee’ te zeggen. ‘’Ik zal nooit zijn wat jij wou, ik ben een vrouw.’’

Niet alleen single vrouwen en relaties worden uitgelicht, ook het moederschap komt aan bod. Zo is een van de ‘powervrouwen’ het er niet mee eens dat haar dochter in de kerstmusical een ijspegel speelt. Een druppende ijspegel welteverstaan. De bemoeizuchtige moeder zorgt voor wat plaatsvervangende schaamte in de zaal, want kennen we tenslotte allemaal niet zo iemand in onze omgeving?

Ook worden er nieuwe termen geïntroduceerd. Remsporen worden classy omgedoopt tot ‘Lamborghini vlekken’ en ‘ik voel me vandaag niet zo bi’ is simpelweg het niet helemaal in vorm zijn.

Stuk voor stuk zijn de zes vrouwen op het podium vakvrouwen. Voor iedereen is een mooie rol weggelegd en ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Dit blijkt onder andere uit een indrukwekkende canon die ze moeiteloos aan elkaar zingen. Ook anderhalf uur op torenhoge hakken hupsen, springen en dansen is een prestatie.

Met name Peggy Vrijens valt op. In werkelijk ongelofelijke en bewonderenswaardige sneltreinvaart jaagt ze haar dialogen erdoorheen. Daarnaast blijkt Cystine Carreon multi inzetbaar, want naast haar humoristische expressies kan ze een aardig staaltje viool spelen. Mylène d’Anjou mag zichzelf ten slotte de titel ‘mooiste stem’ toebedelen.

Maar wat maakt een vrouw nu een powervrouw? Onder andere naar elkaar luisteren, ‘nee’ durven zeggen, elkaar het licht in de ogen gunnen en niet altijd maar door iedereen aardig gevonden willen worden, blijken factoren te zijn. Het mooie is dat we allemaal aan deze punten kunnen werken. Iedere vrouw heeft het daarom in zich om zo’n powervrouw te worden.

Geheel in stijl wordt de voorstelling afgesloten met een vertolking van Beyoncé’s ‘Who run the World? Girls!’ We hebben tenslotte genoeg reden om tevreden over onszelf te zijn.

_Advertentie.