Dn dieje van dn dieje

De afstand van mijn appartement naar de dichtstbijzijnde bushalte is 750 meter. Daar loopt een normaal mens 9 minuten op. Tenminste, als ik Google Maps mag geloven. Google Maps is echter duidelijk niet bekend met Dongen. Of welk ander dorp dan ook. Neenee, wanneer ik een bus moet halen is extra minuten incalculeren een vereiste.

Een lopend mens is kwetsbaar. Zodra de eerste warme dagen aanbreken is niemand meer veilig in onze wijk. Ik heb nog geen voet buiten de deur gezet en ik word al begroet door mijn rechterbuurvrouw die op een bankje op de galerij zit. Ze heeft een prachtig balkon aan de andere kant, maar daar zul je d’r nooit vinden. Nee, de galerij is DE zitplaats wanneer de zon doorbreekt. Ik vervloek ons appartement aan het eind van de galerij terwijl ik me langs drie andere buren worstel die met koffie, cake en koekjes het pad blokkeren.

Uiteindelijk weet ik na drie gesprekken over het weer, de hond en de koekjes mijn appartementengebouw te verlaten, om te stuiten op een groepje kletsende oudjes die alles en iedereen die ze kennen aan het analyseren zijn. Een spelletje dat ik liefkozend het ‘Dn dieje van dn dieje’-spelletje noem. Je hoeft maar een naam te noemen aan een gemiddelde Dongense, en ze kunnen de hele stamboom, alle kinderziektes en volledige familiegeschiedenis opdreunen. En het maakt niet uit over wie je begint, ze stappen moeiteloos van de ene persoon over naar de andere. In het ‘Dn dieje van dn dieje’-spel is iedereen op een bepaalde manier wel aan elkaar te linken.

Tegen de tijd dat ik de bus weet te bereiken ben ik al doodmoe. Mijn hoofd tolt van namen en ziekenhuisopnames van mensen die ik niet ken en waarschijnlijk nooit zal ontmoeten. En dan stapt er een oud besje in de bus. Ik slaak een diepe zucht net voordat ze op het bankje naast me neerploft. Zelfs in de bus ben ik niet meer veilig.

_Advertentie.