Recensie Youp van ’t Hek – Wigwam

‘Iedereen lult maar wat.’ Schunnig taalgebruik met een vleugje harde humor, dat is Youp van ’t Hek. In een uitverkochte Tilburgse schouwburg weet de bebrilde man die zichzelf ‘kleine bolle’ noemt het publiek te laten schuddebuiken van het lachen en een tikkeltje te choqueren.

Het verhaal begint met een huissleutel die ineens niet meer op de voordeur past. Pas als hij erachter komt ‘dat hij met zijn autosleutel zijn huis probeert te starten’ bedenkt hij zich dat een glaasje minder misschien wel verstandig was geweest. Dat zijn vrouw ‘nu vast tegen hem zal gaan schreeuwen als een Noord Koreaanse nieuwslezeres’ baart hem enigszins zorgen. Hij besluit daarom niet gelijk huiswaarts te keren en eindigt met een wigwam op straat.

De wigwam en het glaasje teveel brengen ons terug naar Youps jeugd. Hij is de vreemde eend in de bijt in het katholieke gezin met acht kinderen. Volgens zijn moeder stelde hij andere vragen dan de rest. Zo vond hij het vreemd dat mensen altijd twee dezelfde sokken droegen. Ook voelde hij zich vaak alleen: hij was klein en had een bril. Een beugel had volgens hem het drama compleet gemaakt. Daarop zingt hij een nummer met de aanstekelijke tekst: ‘Alles wat ik wil, alles wat ik wil, is twee verkeerde sokken en een badeend met een bril’.

Indrukwekkend tijdens de voorstelling is het stuk over ouder worden. Dementie is iets waar Van ’t Hek van huivert. Zo is hij bang om zijn snoepje van een vrouw, zijn drie kinderen en allerlei mooie momenten te vergeten. ‘Meneer Alzheimer, kunnen we even praten? Kunt u selecteren, zodat ik de mooie dingen onthoud?’ Ook snapt hij niet waarom ouderen per se in leven moeten worden gehouden om ‘eindigend in een verzorgingstehuis aan een aquarium te likken’. We zouden de mogelijkheid moeten hebben om zelf te kiezen wanneer we van de Duikplank des Levens springen.

Wat de voorstelling extra sterk maakt, is het bespreken van actualiteiten. Zo snapt Van ’t Hek niets van trends als zelfhulpboeken, glutenvrij voedsel, opvoedpoli’s, uniseks windjacks, overgangsyoga, whatsapp, tattoos en 50 tinten grijs. ‘En wat is dat Boer Zoekt Vrouw? Waarom moet daar ineens heel vernieuwend ook een homoboer in zitten? Wat wordt het dan: Boer Zoekt Trekker?’.

Ook blijven mensen volgens hem te lang bij elkaar. Dat op een gegeven moment de spanning eraf is en stelletjes het dan gooien op ‘houden van’ is volgens hem onzin. Daarnaast irriteert het hem dat we tegenwoordig overal een mening over moeten hebben. ‘Ik vind niks, iedereen lult maar wat!’ Dit gebeurt vooral tijdens feestjes: ‘Het is net een grote mening- en woordendiarree’.

We leren Van ’t Hek gedurende de show beter kennen. Zo heeft hij een afkeer van hondenliefhebbers, vooral voor van die vrouwtjes van een hondenvereniging gekleed in bodywarmer met zo’n button op de borst. Wel wordt hij bloedgeil van curling: ‘Er gaat niets boven zo’n bezem en fluitketel’.

Dat Van ’t Hek een vakman is, laat hij zien door op het verder vrijwel lege podium moeiteloos de aandacht van het publiek vast te houden. Geen ingewikkelde decors of hulpstukken, enkel een half ronde wand waar af en toe getekende achtergronden op geprojecteerd worden. Daarnaast is het bij hem – in tegenstelling tot menig andere cabaretier – geen kwestie van simpel moppentappen of van de hak op de tak springen, maar een goed lopend verhaal met een duidelijke rode draad. Dat is niet alleen bewonderenswaardig, maar ook prettig voor het publiek.

Uiteindelijk loopt het goed af. Hij komt weer veilig thuis, zijn vrouw schreeuwt niet tegen hem en zijn geliefde wigwam vindt een mooie plek op zolder. Als ik de volgende dag door de stad loop, kom ik in een winkel het onderstaande voorwerp tegen. Meteen schiet me weer dat ene zinnetje te binnen: ‘Alles wat ik wil, alles wat ik wil, is twee verkeerde sokken en een badeend met een bril’.

_Advertentie.