Recensie: Sonneveld

Wim Sonneveld, een van Nederlands grootste artiesten. Hij stond duizenden keren op het podium en ook nu – veertig jaar na zijn dood – kan iedereen ‘Het dorp’ nog meezingen. Maar wie was deze man?

Als je filmpjes van Sonneveld terugkijkt, zie je een charismatische, getalenteerde man met een melancholische stem. Je vermoedt niet dat hij voor aanvang van een voorstelling altijd doodzenuwachtig en kotsmisselijk in de coulissen stond. Toch was dat wel degelijk het geval, zo blijkt uit deze Albert Verlinde productie. Sonneveld – gespeeld door Tony Neef – worstelde constant met de opinies van publiek en pers.

Sonnevelds liedjes sluiten naadloos op elkaar aan en zijn logisch verwerkt in het verhaal. Hij blikt terug op het verleden, terwijl hij in een ziekenhuisbed ligt na een hartaanval. Er wordt opvallend veel aandacht besteed aan zijn homoseksualiteit. Zijn eerste grote liefde is Huub, een zeven jaar oudere tekstschrijver, die een grote bijdrage levert aan de producties van Sonneveld. Zijn tweede liefde, de acht jaar jongere Friso, ontmoet hij een aantal jaar later. Ook hij werkt als tekstschrijver mee aan Sonnevelds voorstellingen.

Tony Neef speelt de hoofdrol met verve. Wel zet hij Sonnevelds typische manier van praten soms wat te zwaar aan, waardoor hij hier en daar meer overkomt als een over het paard getilde nicht dan als een nette heer die op mannen valt. Mariska van Kolck is met haar rol van goede vriendin Conny Stuart de favoriet van de avond. Verder valt de prachtige stem van Jan Elberste op, die de rol van Huub op zich neemt.

De mooiste momenten uit de show zijn de vertolkingen van ‘Het Dorp’ en ‘Aan de Amsterdamse grachten’. Vrijwel het gehele publiek zingt uit volle borst mee, waardoor de zaal verandert in een deinzende massa van grijs en wit haar. Want ja, de gemiddelde leeftijd van de bezoekers ligt vrij hoog.

Aan het eind van de show is de mythische Sonneveld een stuk menselijker geworden. Zijn excentrieke levensstijl en persoonlijkheid blijken vaak een façade uit zelfbescherming te zijn. Aan de ene kant is Sonneveld gul, liefdevol en charmant, aan de andere kant manipulatief, onzeker en wispelturig. Hij worstelt erg met zijn seksuele voorkeur en als hem wordt gevraagd wat hij nog het allerliefste zou willen, is zijn antwoord simpel: ‘Een zoon’.

_Advertentie.