Recensie: Tropical Heat van Jeans

Acht theatersterren in de dop, een fijne vierkoppige band, vijftig uiteenlopende muzikale hits en je kunt gegarandeerd niet stil zitten. Tropical Heat vliegt in razend tempo van tropisch naar rock en van dansnummers naar ballads op barkrukken.

Jeans is inmiddels een begrip worden. De vrijwel jaarlijks wisselende cast bestaat uit vier mannelijke en vier vrouwelijke muzikale talenten. De afgelopen 24 jaar wisten veel Jeansleden door te dringen tot professionele theaterproducties, waaronder Bastiaan Ragas, Tony Neef en Pearl Jozefzoon. De voorstellingen van Jeans zijn geen musicals, cabaretshows of revues, maar muzikale avonden met een centraal thema. Tropical Heat zit dan ook vol met salsa, swingende heupen en een hoog arrrribaa!-gehalte.

Het publiek moet er wel even inkomen, maar als de cast halverwege de eerste helft gehuld in kokosnoten en palmbladen het podium opkomt, gaan de eerste handen voorzichtig de lucht in. Dat de zaal even opgewarmd moet worden is niet zo gek, want het verschil tussen de mannen en vrouwen wordt na een paar minuten al duidelijk.

Waar de vrouwen als een geoliede eenheid over de vloer glijden, is het prestatieniveau van de mannen wisselend. De stem van Xander Venema is prachtig, maar de danspasjes zijn lastig voor hem. Daniel Visser bezit de soepelste heupen, maar komt vocaal wat tekort. Stabieler presteert Maarten Steele, die met zijn zang en gitaarspel de zaal muisstil krijgt bij zijn vertolking van Stings ‘Fragile’. Nigel Brown blijkt de alleskunner; zowel zang, dans als spel gaan hem makkelijk af. Ook belangrijk: hij heeft humor, zelfspot en hijst zich gerust in de meest maffe kostuums.

Sarah van der Meer valt op met een fijne rockstem, Manon Prins heeft de lachers op haar hand en Gaia Aikman laat zien dat ze naast het zingen van uiteenlopende nummers ook ingetogen kan dansen op een paar vierkante meter. Ster van de avond is Britt Teeling, die regelmatig voor kippenvel zorgt, onder meer met haar versie van ‘Als de liefde niet bestond’.

Aparte vermelding verdient overigens de toetsenist, die tot verrassing van de zaal naast snelle vingers ook over een prachtige stem beschikt. Hij zet een indrukwekkende vertolking van Michael Jackson’s Earth Song neer. Ook de enorme berg outfits is een compliment waard: de kostuums worden in sneltreinvaart – gedeeltelijk op het podium – afgewisseld.

Overigens weten de mannen hun lichte achterstand na de pauze weg te werken. De tweede helft is dan ook beter dan de eerste. Bij ‘Jude’ zingen veel mensen stiekem zachtjes mee en bij het refrein gaan de handen de lucht in. Een doorsnee biercantus is er niets bij. ‘I won’t give up’ zorgt voor een huiskamergevoel. De microfoons gaan even uit en zowel cast als band gaan gezellig bij elkaar zitten. Dit had zo de hele avond door mogen gaan. Ook het stuk met ‘foute nummers’ is fijn om naar te kijken. ‘We dansen de Samba’, ‘de Ketchup Song’ en ‘Ticket to the Tropics’ zorgen voor lachsalvo’s in de zaal. De enthousiaste cast werkt hard en staat geen moment stil.

Is de voorstelling overal even sterk? Nee. Is het een garantie voor een gezellige avond en rode handjes van het applaudisseren? Jazeker. Voor herhaling vatbaar? Absoluut!

4 van de 5 sterren

Gezien in Theaters Tilburg. Meer informatie over de voorstelling vind je hier.

_Advertentie.