Recensie: Nobody Home

Een Syriër, twee Bosniërs en een Iraniër ontmoetten elkaar vijf jaar geleden op de Toneelacademie in Maastricht. Ze hebben één ding gemeen: als kind hebben ze hun land van herkomst achtergelaten, op zoek naar een veiliger bestaan in Nederland. In Nobody Home vertellen de acteurs over de muur van discriminatie waar ze als vluchteling tegenop botsten.

“Waar mijn vader en ik elkaar eerst soms dagen niet tegenkwamen in huis, zaten we nu in één kamer”, vertelt de uit Syrië afkomstige Majd Mardo over zijn eerste maanden in een Nederlands asielzoekerscentrum. Diezelfde vader begon vervolgens zijn eigen groente- en fruithandeltje in het AZC. “Mijn vader was zo trots op dat kleine beetje geld dat hij verdiende met zijn handeltje, dat hij ons mee uit eten wilde nemen naar een restaurant.” Na de menukaart gezien te hebben, blijkt het hele uitstapje iets te ver boven het beoogde budget. Dus wordt er friet besteld, met sla. De gezelligheid is ver te zoeken, want vader, moeder, iedereen schaamt zich kapot in dat te dure restaurant. Dan wordt hun friet geserveerd, maar die is veel en veel te zout. De serveerster wordt erbij geroepen: “Oh really, too salty? But this is how we eat it in Holland.”

Clichés
Deze en tientallen andere grepen uit het leven van de vluchtelingen brengen perfect in kaart tegen welke vooroordelen asielzoekers aan lopen. Gelukkig zit de voorstelling bomvol hilarische clichés die de voorstelling luchtig houden. De acteurs schakelen moeiteloos van het ene personage over naar het andere. Zo is er de overemotionele Syrische moeder, die met wapperende handjes om het minste of geringste in jammerpartijen uitbarst. En natuurlijk, niet te missen: enkele echte swaggerboys (denk aan petje, gouden kettinkjes en witte sokken in badslippers). Niet alleen de vluchtelingen komen aan bod; ook de tactloze immigratiemedewerker Pieter-Jan komt langs. Aan het einde van de voorstelling zien we de vriendelijke mevrouw Hendriks, die na uren van tegenslag eindelijk iets positiefs weet te zeggen: “Weet je, soms schaam ik mij ervoor dat ik voor de Immigratie- en Naturalisatiedienst werk. Ik ga er alles aan doen om jullie een verblijfsvergunning te geven.”

Nobody Home is een prachtige, humoristische voorstelling met een bittere nasmaak. De acteurs tonen pijnlijk herkenbare situaties en bezorgen het publiek af en toe een wat ongemakkelijk gevoel- mogen we nu nog steeds lachen? Racisme is nog steeds aan de orde van de dag en daarmee bewijst Nobody Home zijn belang dubbel en dwars.

4 van de 5 sterren