Recensie: Bob Dylan in Muziekgebouw Eindhoven
In Muziekgebouw Eindhoven werd gisteravond een blik babyboomers opengetrokken van heb ik jou daar. Nam je opa de hele tijd de telefoon niet op? Dan zat ie waarschijnlijk bij Bob Dylan.Bob Dylan (74) is berucht vanwege zijn notoir slechte optredens. Eind jaren ’80 raakte hij een beetje de weg kwijt en besloot toen maar te beginnen aan een ‘Never ending tour’. Spelen had hij tenslotte altijd al gedaan. In Eindhoven is hij zodoende toe aan het 2721e concert van de reeks. Veel van die concerten zijn niet zo goed. Normaliter is de oude meester apatisch, godgallisch en totaal niet bij stem.
In het Eindhovense Muziekgebouw zijn gelukkig alleen de beveiligers strontvervelend. Met hun zoeklichtjes schijnen zij toeschouwers in de ogen die een fotootje met hun telefoon willen maken of iets te ver doorlopen met hun glaasje bier. Op het podium staat een man met een witte hoed en een pyjama-achtige smoking. Als hij met kleine pasjes van de microfoonstandaard naar de vleugel loopt, oogt hij breekbaar. Als hij zingt, is het vaak huiveringwekkend mooi.
Eigenlijk doet Dylan hier hetzelfde met Sinatra als Ferry doet met Dylan
Heerlijke liedjes
Bob Dylan is de man die The Beatles leerde blowen. Hij is ook de artiest die zichzelf keer op keer opnieuw uitvindt. Het bekendste voorbeeld daarvan is de Electric Dylan Controversy. Om zijn huidige metamorfose te vergelijken met één van de hoogtijdagen uit de popmuziek, gaat wat ver. Toch is de metamorfose weer gelukt. Begin dit jaar verscheen ‘Shadows in the Night’, een album met (obscure) Frank Sinatra-covers. Ook vanavond zet Dylan de tanden in heerlijke liedjes als I’m a fool to want you en The night we called it a day.
En wat blijkt? Dat luie croonen in jazzy nachtclubatmosferen werkt als een tiet erg goed. Toegift Blowin’ in the Wind krijgt een dampende jazz-saus en tijdens het fraai gearrangeerde Tangled up in Blue – laatste nummer voor de pauze – rijst voor het eerst het idee dat het toch wel erg OK is wat hier gebeurt. Dylan doet Sinatra. Een paar keer moet ik denken aan het al even vreemde album ‘Dylanesque’ van popdandy Bryan Ferry (2007). Eigenlijk doet Dylan hier hetzelfde met Sinatra als Ferry doet met Dylan. Afijn, je begrijpt wat ik bedoel.
Minpuntje: het interieur van het Muziekgebouw is na bijna 25 jaar wel toe aan een likje verf. In Koninklijk Theater Carré – waar Dylan van donderdag tot en met zaterdag staat – wordt het wellicht nog veel mooier.
4/5 sterren
Advertentie.
