Drie keer betalen voor medicijnen is oneerlijk
De belastingbetaler betaalt drie keer voor de ontwikkeling van medicijnen voor zeldzame ziektes. Dat is oneerlijk, stellen TiU-studenten Sjoukje de Haan en Fleur Schuijlenburch.
De jarenlange ontwikkeling van weesmedicijnen, geneesmiddelen voor zeldzame ziektes, wordt door de overheid gesubsidieerd. Want die medicijnen zijn commercieel niet interessant. Vervolgens patenteert de farmaceut het middel, en kan er door zijn monopolie positie zoveel geld voor vragen als hij wil. Omdat alternatieven vaak niet voorhanden zijn, is de patiënt gedwongen het product af te nemen. Via de zorgverzekering komt de rekening uiteindelijk bij de belastingbetaler terecht.
Geen goede zaak, vinden Sjoukje en Fleur. Fabrikanten rechtvaardigen de hoge prijzen door op hoge ontwikkelingskosten te wijzen, maar die worden juist in belangrijke mate door de overheid gesubsidieerd. Bovendien maken farmaceuten vaak gebruik van onderzoek van universiteiten en academische ziekenhuizen. Is de kans op praktische toepassing groot, dan kopen zij de onderzoeken op. Dat doen ze niet tegen kostendekkende prijzen. Dat is ook niet nodig, want de universiteit krijgt ook weer subsidie.
Door zelf na te denken over de praktijk, kom je uit de boeken
Wie geteld heeft, ziet dat de belastingbetaler drie keer voor deze medicijnen betaalt. Eerst voor de ontwikkeling, daarna voor de hoge prijs, en dan nog eens voor het universitair onderzoek. Dat is niet eerlijk, stellen Sjoukje en Fleur. De oplossing die ze voorstellen, is elegant in eenvoud. Leen het geld uit tegen winstdelingsvoorwaarden, zegt het duo. “Dan hoeft de innovatie niet te stoppen en vloeit er geld terug de staatskas in. Dat geld kan opnieuw worden uitgeleend om verder te innoveren.” In Scandinavië werkt dat bijvoorbeeld goed.
Nadenken over de praktijk
Studenten Sjoukje (strategic management) en Fleur (international management) schreven de opinie voor het vak Organization. Fleur: “Het idee van het vak is om uit de boeken te komen. Door zelf na te denken over praktijkkwesties, lukt dat.”
Wie zijn opinie in de krant gepubliceerd weet te krijgen, krijgt twee pluspunten. In tegenstelling tot hun klasgenoten weten Fleur en Sjoukje nog niet welk punt ze hebben. “Maar we hebben dus alvast wel een twee.” Voordat het duo een beoordeling afwachtte, stuurden ze de opinie alvast naar kranten op. Het Parool was niet de enige geïnteresseerde, maar wel de snelste om ja te zeggen. Eerder wisten ze ook al een andere opinie gepubliceerd te krijgen.
Links op de foto: Sjoukje de Haan. Rechts: Fleur Schuijlenburch.
Advertentie.
