De International Classroom

Na blended learning en 21st century skills is er een nieuw modewoord dat op universiteiten rondzingt: de international classroom. Een collegezaal met daarin studenten uit Nederland, Europa en de rest van de wereld zou het onderwijs verbeteren. Ook ik zat ooit in een international classroom, toen die naam nog niet bestond.

Een aantal jaar terug volgde ik het vak Liability and the Internet in Tilburg, onderdeel van de master Law and Technology. Tijdens mijn eerste college maakte ik kennis met leeftijdsgenoten uit Litouwen, Taiwan en Brazilië. Dat was spannend en leuk, maar het onderwijs werd er de weken erna niet bepaald beter van.

Algauw bleek dat zo’n tien tot twintig studenten niet eens voldoende Engels beheersten om zich verstaanbaar te maken in alledaagse gesprekjes, laat staan dat ze zich daadwerkelijk konden mengen in discussies over de inhoud. Bij de eerste groepsopdracht bleek bovendien dat het aloude soort zoekt soort ook op de International Classroom toepasbaar was. Nederlandse studenten klitten aan elkaar, Aziatische studenten zochten elkaar op, en datzelfde gold voor Oost-Europeanen.

Ik belandde in één van de weinige gemengde groepjes: met iemand die eigenlijk in Amsterdam studeerde en dit ene vak in Tilburg deed, een deeltijder en een Fin. Hoewel het een projectje van niks was, bleek het ongelooflijk veel werk om elkaar überhaupt te begrijpen.

Uiteindelijk haalden we het project, met een 7. Het niveau was dusdanig laag dat je het wel heel bont moest maken om een onvoldoende te krijgen. Zelfs totaal onverstaanbare presentaties werden met een voldoende beoordeeld. Ik was blij dat ik bij het volgende vak weer in een volledig Nederlandse groep zat.

_Advertentie.