Ik wilde weer schelden in het Brabants

Tilburg University internationaliseert, maar vergeleken met Leiden University is het er niets bij. In Leiden heb ik Nederlandse studenten zien veranderen in internationals en internationals in super-internationals. De internationalisering van Nederlandse universiteiten legt sociale druk op sommige studenten.

Een paar jaar geleden zat ik er middenin: ik studeerde de bachelor International Studies aan de Universiteit van Leiden. Van de meer dan 500 studenten was de helft buitenlands, een kwart probeerde dit te zijn, en het andere kwart schaamde zich om het niet te zijn.

In de eerste instantie leek het me geweldig, zo’n internationale studie. Ik heb me altijd geïnterresseerd in mensen, andere landen, culturen en talen. Deze studie zou mij veel bijbrengen op dat gebied, dacht ik. Wat ik vooral heb onthouden, is dat ik mijn Nederlandse taal thuis moest laten. In college’s en tutorials was Nederlands – en andere talen die niet Engels waren – verboden. Daar is nog wat voor te zeggen. Maar scheve ogen ontvangen wanneer je in je koffiepauze Nederlands praat tegen een Nederlandse vriend, gaat nogal ver.

Internationaal zijn is de norm tijdens de opleiding en dat sijpelde door naar de studenten zelf. Internationaal is ‘’cool’’. Wat de student dan te doen staat, is zichzelf presenteren als een international of een super-international. Een Nederlandse studente met een moeder uit Australië deed zich voor als een echte Aussie. Een Amerikaanse meid voelde zich wel ‘’Europees’’ – wat dat ook zijn mag – na twee jaar in Nederland te hebben gewoond. Een Franse jongen beweerde zich ‘’Afrikaans’’ te voelen na Kenia een aantal keer bezocht te hebben. Een studente was een vijfde Zuid-Afrikaans en een zevende Inheems Amerikaans met een vleugje Chinees.

Wat staat de Nederlands-voelende Nederlander met Nederlandse ouders die de wereld niet rond is geweest dan te doen? Meermaals heb ik studenten van deze opleiding horen zeggen: ‘’I’m Dutch, sorry, it’s boring.’’ Deze druk voelde ik ook, waardoor ik me in de international classroom vooral erg oninteressant voelde. Nederlands was saai.

Toen er Engels tegen mij gepraat werd door een zich niet-Nederlands voelende Nederlander terwijl er geen buitenlandse student te bekennen was, zakte mijn broek nog verder af. De druppel die de emmer deed overlopen was toen een Nederlandse docent een één-op-ééngesprek over mijn essay in het Engels hield.

Een collegezaal gevuld studenten met allerlei verschillende nationaliteiten en achtergronden is natuurlijk een aanwist voor Nederlandse universiteiten. Maar het is too much wanneer we onbewust een situatie creëren waarin de Nederlandse student het gevoel krijgt van identiteit te moeten veranderen om tot de norm te behoren. Diversiteit in het onderwijs is mooi; daarbij horen ook degenen die geen wereldburgers zijn en houden van hun eigen taal. Als nooit tevoren wilde ik weer kunnen schrijven en spreken in mijn moedertaal en schelden in het Brabants. Ik pakte mijn spullen en vertrok naar Tilburg University. Nu kan ik zowel Engelse als Nederlandse vakken volgen en Nederlands praten tegen Nederlands sprekende studenten en docenten, terwijl ik toch een internationale opleiding volg.

Tilburg, laten we dit zo houden. Laten we diversiteit vooral blijven omhelzen zonder er in door te schieten.

_Advertentie.