Om Poetin te pesten

Het was een oefening in drama-klas, de context is mij al jarenlang ontgaan, waarin we een vreemd spel speelden. Twee kinderen, we waren niet ouder dan veertien, werden tegenover elkaar gezet. Eén stelde vragen, de ander kreeg de opdracht om overal ‘nee’ op te antwoorden. Het had iets met macht te maken, denk ik.

Sadistisch als wij als kinderen waren, werden de meest belachelijke en beschamende vragen gesteld. “Ben je slim?”, “Heb je vrienden?”, “Ben je knap?” De blonde jongen met de blauwe ogen was onverstoorbaar in zijn antwoorden: “Nee”. Niks kon hem krenken, tot de mokerslag werd gegeven: “Ben je hetero?”

Stilte. De blonde jongen met de blauwe ogen keek aarzelend naar zijn docent, alsof hij wachtte op verlossing. De verlossing kwam niet, enkel een aansporing tot het antwoord dat zo eenvoudig op de andere vragen gegeven was. “Nee”, antwoordde de jongen uiteindelijk.

Het gelach was nog harder dan bij de vorige vragen.

Toen ik jong was, leek homoseksualiteit soms een grap. Jaren voor het voorval in drama-klas zongen we “Kookaburra”, een Australisch kinderliedje over een lachende vogel. De regel “Kookaburra gay your life must be” bleek aanleiding te vormen voor bulderend gelach bij mijn klasgenoten. Ik wist niet wat ‘gay’ betekende, maar het was in ieder geval behoorlijk grappig, dat wist ik wel.

Nu heb ik best een relaxt gevoel voor humor en kan best lachen om een goede homograp. Het probleem is alleen dat dingen al snel ophouden met grappig zijn wanneer ze aanleiding geven tot discriminatie en geweld; incidenteel in ons eigen land, maar structureel in landen niet eens zo ver van ons weg. Dichtbij genoeg om mee te doen aan het Eurovisie songfestival.

Iedereen die het songfestival heeft gekeken, weet waar ik het nu over zal hebben: dansers. Niet de constipatie-dansers die rondom Waylon de show stalen, maar de twee mannelijke dansers die een prachtige routine lieten zien op de gevoelige ballad van Ierse zanger Ryan O’Shaughnessy. Het was mooi, het was gay, en het was geen grap.

Het leek er even op dat Rusland de performance zou censureren, maar uiteindelijk is de voorstelling in zijn geheel uitgezonden. Als een uitbeelding van “mannelijke vriendschap”, volgens de commentatoren. Een beetje zoals onzekere mannen die bij de minste aanraking met een andere man de drang voelen om ‘no-homo” te kwelen. Zielig.

Zaterdag was de finale van het Songfestival, waar zowel de Ierse Ryan als Waylon hun best mochten doen. Natuurlijk heb ik onze eigen poldercowboy aangemoedigd, maar ergens hoopte ik ook wel op een overwinning voor de Ieren. Al was het maar om Poetin te pesten.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.