Hoe het eindigt

Ik ben de laatste tijd erg onzeker. Door de hele corona-situatie, u weet ervan. Zo weet ik bijvoorbeeld niet hoe deze column gaat eindigen. Ben ik nog onzeker over.

In principe ben ik wel een vrij optimistisch mens, diep vanbinnen, en normaal gezien zou ik zeggen dat het wel goed komt. Maar ja, het is niet normaal hè? Gelukkig weet ik wel dat ‘ie eindigt. De column. En in dit geval ook wanneer: na een woord of 350 brei ik er meestal wel een eind aan. Maar hoe het eindigt? Geen idee.

Maar goed, even terug naar het begin, dat kennen we allemaal wel. Eerst die vleermuis (of was het een nerts?), ik stel me zo voor in een Chinese grot. Toen een dier voor in de pan, in een Aziatisch kraampje in een provincie, in een land. Toen een andere provincie, in een ander land. Nog een paar van dit soort sprongen, en nu schrijf ik er een stukkie over. Lineair lijkt het zo, toch? Hop, het ene woord na het andere. Maar ja, ik weet dus niet hoe het afloopt.

Het vervelende is dat niemand het echt weet. De psychiater zegt dat we een dag van nationale rouw moeten afkondigen. De viroloog zegt dat we handschoenen moeten dragen, en vooral tegen niemand moeten praten in de trein. En de filosoof zegt dat het virus juist gezond is voor onze megalomane levensstijl.

Ikzelf word er bovendien een beetje recalcitrant van. Op gezette tijden, en allemaal binnen de perkjes, hoor. Ik drink een biertje meer, rook af en toe een sigaret, ik vloek wat te luid en ook wat te vaak. Maar, daarentegen… ik lees over kwantummechanica. Ik train voor de 10 kilometer. Ik oefen mijn toonladders braver dan ooit. Wat zei de filosoof ook weer?

Tja. Ik denk dat ik al weet hoe het eindigt. Het is zo erg nog niet, zelfs al is het nóg zo erg. En dat het eindigt, dat staat vast. Einde.

_Advertentie.