Baden in het zweet

De ziedende hitte van de afgelopen dagen doet columnist Thomas Kaufmann terugdenken aan de tijd dat hij het een uitstekend idee vond om samen met zijn huisgenoten een zwembad op het dakterras van hun studentenhuis te zetten.

Buiten is het warm. Zó warm dat het op dit moment in mijn appartement niet uit te houden is. Urenlang ben ik bezig geweest een plek en of houding te vinden waar het nog enigszins uitstaanbaar is. Op dit moment lijkt die plek de vloer te zijn, waar ik half ontkleed dan ook grote delen van de dag doorbreng.

In deze hitte is slapen eigenlijk niet haalbaar. ’s Nachts verkeer ik in een soort schemerzone tussen waken en slapen. In die periode, die nog het meest op koortsachtig ijlen lijkt, gaan mijn gedachten terug naar mijn studententijd en de strijd die we destijds voerden tegen dergelijke plakzomers.

Ik herinner me een zomervakantie waar ons toch al niet al te frisse huis het zwaar te verduren had met de hitte. Tijd om even de koppen bij elkaar te steken dus. Drie ABBA-platen, zeven desperado’s en twee emmers zweet verder waren we eruit. We hadden dan wel geen tuin, maar wel een flink dakterras. Wat nou als we daar een zwembad op zouden plaatsen? 

Vol trots verkondigden we ons plan aan onze meest verantwoordelijke huisgenoot. Bitter, en een beetje zuur, boorde hij ons prachtige plan de grond in. ‘Of we helemaal gek geworden waren?’, mopperde de sfeerspons. Zo’n zwembad, zeker gevuld, weegt veel te veel voor zo’n gammel dak van een vervallen huis als het onze. Nee, zo’n zwembad was een heel slecht idee en hij kon het weten. Hij studeerde immers technische bouwkunde.

Daar konden wij met onze economie-, psychologie- en filmacademiestudies niet tegenop. Toch stond er plots, op een dag dat de verantwoordelijke huisgenoot toevallig buitenshuis was, een zwembad op het dakterras. De econoom keek me breed grijzend aan, ‘zullen we dan maar?’

Op mijn opleiding had ik geleerd dat de prefrontale cortex, medeverantwoordelijk voor functies als planning, besluitvorming en impulsbeheersing, pas volledig ontwikkeld was op je 25^e. In die zin was het eigenlijk logisch dat ik niet echt tegensputterde. Bovendien, zo dacht ik, zal de econoom de eventuele schade wel doorgerekend hebben.

En zo geschiedde. Die nacht keken we vanuit onze geïmproviseerde jacuzzi naar de sterren en dronken we op onze dromen die het voor even hadden gewonnen van de koude rationaliteit van de wetenschap.

Het zwembad bleef geen oase van rust. Jongens waren we en toen we erachter kwamen dat meisjes een zwembad op je dak ook wel interessant vonden, was het hek van de dam. Toen een van de gasten op een gegeven moment besloot een braakje te leggen in de groentelade van de koelkast, vond de bouwkundestudent het welletjes. Net 25 geworden nam hij, vrij letterlijk, het heft in eigen handen en stak onze droom lek. Toch keek ook hij niet per se negatief terug op het hele gebeuren. Het dak had het immers gehouden.

Hetgeen me nu voor een dilemma stelt. Ik ben de 25 al ruim gepasseerd, maar impulsbeheersing is nog altijd niet mijn sterkte kant. Zeker niet nu het plasje zweet ook mijn koele vloer onaantrekkelijk aan het maken is. Ik werp een blik op mijn platte dak. Mijn huidige huisgenoot heeft Engels gestudeerd. Misschien kom ik er wel mee weg…