Cultuur snuiven we liever bij de zuiderbuur

‘Waar komt de spontane ‘interesse’ voor cultuur ineens vandaan als we minstens één landsgrens hebben gepasseerd?’

In de welbekende museumhouding, twee handen achter de rug, passeert menig toerist de indrukwekkende overblijfselen van de eeuwenoude Griekse cultuur. Ik val niet op, sterker nog, ik ben zelfs een van de toeristen. Toch voelt het anders.

Ik ben in Athene om mijn zusje op te zoeken die daar een halfjaar studeert. Haar vertrek was reden genoeg om mijn vliegschaamte even aan de kant te zetten en er een weekje tussenuit te gaan. Een bezoekje aan het archeologisch museum kon niet ontbreken natuurlijk. Ik was overigens niet de enige die dat dacht. Ook buiten het hoogseizoen hing het museum met de benen buiten.

Ik betrap mezelf erop dat ik de bezoekers nauwkeuriger bekijk dan de beelden. Bezoekers variëren van schoolklassen tot oudere koppels, maar het zijn voornamelijk veel toeristen. Ik vraag me af hoeveel mensen daadwerkelijk geïnteresseerd zijn in het museum. Veel mensen lijken museumbezoekjes voornamelijk als noodzakelijk kwaad op hun must see lijstje te hebben gezet tijdens het plannen van hun vakantie.

Cultuur lijkt pas (letterlijk) op de agenda te worden gezet als je minstens 100 kilometer van huis bent verwijderd en de zon schijnt. Vooral de laatste premisse is me wat vreemd, aangezien musea uitermate geschikt zijn voor slecht weer.

Cultuur lijkt daarnaast pas (figuurlijk) op de agenda te worden gezet door de politiek als er minstens 100 regenboogolifanten arriveren in Nederland en de zon schijnt. We weten allemaal dat de tweede premisse natuurlijk nooit waar zal zijn. Of we dat de politiek kwalijk kunnen nemen vraag ik me, slenterend door het museum, sterk af. Als we massaal het Louvre blijven bezoeken zonder ooit in het Textielmuseum te zijn geweest, blijft het dweilen met de (geld)kraan open.

Waar de spontane ‘interesse’ voor cultuur ineens vandaan komt als we minstens één landsgrens hebben gepasseerd, is me een raadsel. Een vriendin van me opperde dat het door een tijdsgebrek komt dat mensen ervaren in het dagelijkse leven. Toen ik vorige maand in de Efteling was, merkte ik echter niks van dit tijdsgebrek. Ook daar hangen ze, zelfs met slecht weer, met de benen buiten.

_Advertentie.