Nieuws is altijd hetzelfde

Laatst belde een vriend me op. Hij had op Radio 1 gehoord dat er een grote brand in mijn woonplaats woedde, op een industrieterrein.

luuk-koelman

“Ja, en?” antwoordde ik. Want wat moet ik in hemelsnaam met die info? Moest ik soms de hulpdiensten waarschuwen?

“Nee natuurlijk niet,” antwoordde die vriend, “als het op Radio 1 is, zijn die heus wel ter plekke.”

“Wat wil je dan?” vroeg ik. “Moet ik gaan kijken? Fijn alle hulpdiensten in de weg lopen?”

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. “Nou ja, mompelde de vriend, “ik dacht dat je het misschien wel wilde weten.”

Nou, nee dus. Want nieuws is altijd hetzelfde. Het herhaalt zich. Soms brandt een bedrijf tot de grond toe af, soms komen mensen om in het verkeer en soms valt een bekend iemand van zijn voetstuk.

Kortom, niets nieuws onder de zon. Maar toch noemen we dit nieuws. Terwijl de hamvraag zou moeten zijn: wat voegen al die nieuwsberichten toe aan mijn leven?

Het antwoord: niets. En dat terwijl altijd wordt gezegd dat nieuws van levensbelang is, want een goed geïnformeerde bevolking is belangrijk voor het functioneren van de democratie.

Veel mensen zien het volgen van nieuws als een soort van ‘plicht’. Wie geen nieuws tot zich neemt, die steekt de kop in het zand. Je móét weten wat er in de wereld gebeurt. Een vreemde gedachte. Alsof informatie tot je nemen hetzelfde is als kennis tot je nemen. Nou, niet dus.

Levert het volgen van nieuws je een voordeel op in het leven? Nee, integendeel. Hoe meer nieuws je consumeert, des te minder je in staat bent zaken in perspectief te plaatsen.

Neem maar eens een kijkje op Twitter, het sociale medium waar tegenwoordig alleen nog nieuwsjunks, journalisten en politici rondhangen. Van relletje naar relletje gaat het. Iedere dag een ander hoogtepuntje.

Nieuws brengt mensen – om maar eens een understatement te gebruiken – nu niet bepaald dichter bij elkaar. In Groot-Brittannië zijn complete families ontwricht door de Brexit. In de Verenigde Staten is het taboe om op feestjes de naam van Trump te noemen. Voor je het weet rollen twee gasten vechtend over de grond, in een kluwen van armen en benen. In Nederland is de klimaatdiscussie de splijtzwam.

Mensen kijken altijd vreemd op wanneer ik hen vertel dat ik geen nieuws volg, nooit de krant lees en jaren geleden mijn tv de deur uit heb gedaan. Wil ik dan niet weten wat er in de wereld gebeurt? Jazeker wel. Maar de gedachte staat me tegen dat, wanneer ergens iets gebeurt, ik dat direct zou moeten weten. Die zogenaamde urgentie is weinig meer dan een marketing-gimmick die nieuwsmedia de burger wijsgemaakt hebben.

Kijk maar eens een aflevering van Jinek terug die enkele maanden oud is. In retrospectief zie je dan dat het negen van de tien keer nergens over ging. Gehijg, waan van de dag, veel gedoe om niets. Lege items, gevuld met speculaties. Niet weten wat er precies is gebeurd, maar het er wel alvast over willen hebben.

Oké, nieuws (de naam zegt het al) bevat het woord ‘nieuw’. Maar ’nieuw’ maakt iets niet automatisch relevant. Ik kan me niet herinneringen dat het volgen van nieuws me ooit iets heeft gebracht. Het doet niets positiefs voor mijn kwaliteit van leven. Nieuws stelt me ook niet in staat om een betere beslissing te nemen over iets dat van invloed is op mijn bestaan. Het geeft me allerminst een ‘venster op de wereld’.

Wat geeft nieuws je dan wel? Hooguit een onderwerp voor bij de koffieautomaat op kantoor. Omdat stiltes soms wat ongemakkelijk zijn: “Goh hé, heb je het al gehoord? Een brand op een industrieterrein. Het is me toch wat.”

Advertentie.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.