De Club van Rome: Eco-warrior

Mijn ouders waren al van de duurzaamheid. De lampen gingen thuis niet aan voor het tijdstip waarop de zon die dag volgens het KNMI onder ging, het huisvuil werd op drie, vier wijzen gescheiden, en oh wee als je zowel het raam als de verwarming open zette: dat betekende een week lang geen vlees bij het avondeten. Op de vuilniscontainer prijkte een sticker met het opschrift ‘Stop Chirac in de bak’, als reactie op de atoomproeven die de Franse president medio jaren ’90 liet ondernemen in de Stille Oceaan, en ik en mijn zussen werden geacht naar rare, linkse tv-programma’s van de VPRO te kijken, waardoor we kritisch leerden denken. Mijn ouders waren hier bijzonder trots op; bij elke verjaardag, op elke borrel verkondigden ze luidkeels hoe duurzaam ze wel niet waren. Het was hun linkse hobby.
Het voelde alsof ik al mijn hele leven werd klaargestoomd voor een bestaan als eco-warrior. Wat voor keuze had ik ook? Eigenlijk is het heel logisch dat mijn leven zo gelopen is, dat ik op mijn huidige station belandde.

Toen ik twaalf was is meneer Bart van groep 8a eens vreselijk tegen mij uit zijn slof geschoten omdat ik op een koude winterochtend alle verwarmingen in het schoolgebouw volledig dicht had gedraaid; daar zaten we dan, vijfentwintig bibberende jongens en meisjes in winterjassen, in een ijskoud klaslokaal aan de CITO-toets. Er waren dat jaar maar weinig scores boven de 5.40.
Op mijn 14e werd ik voor het eerst op het matje geroepen bij de conrector van het gymnasium omdat ik, bij gebrek aan dierenbloed, rode ranja over de bontjas van een klasgenote had gegooid; dat het later om namaakbont bleek te gaan hielp mijn zaak niet.
Op mijn 16e plakte ik illegaal posters en spoot ik illegaal graffiti, dit alles om ‘awareness’ voor de milieu-agenda te kweken. Die milieu-agenda zelf bezat ik trouwens ook; ze stond vol met plaatjes van dieren, en elke dag was 4 oktober. Toen ik achttien werd had ik al drie jaar geen vlees meer gegeten.
Ik was altijd een ‘lone warrior’, streed in mijn eentje tegen die massa van grootverbruikers en carnivoren. In mijn fantasie maakte ik een grote impact op de Tilburgse samenleving, vroeg iedereen zich af wie die mysterieuze eenling toch was die elke week opnieuw kritische boodschappen tegen de muren van fabriekspanden, onder bruggen en in fietstunnels spoot. In werkelijkheid zal waarschijnlijk alleen de gemeentelijke schoonmaakdienst met mijn boodschappen zijn geconfronteerd.
Pas op de universiteit kwam ik er achter dat er meer mensen als mij waren, mensen met meningen over relevante milieukwesties, die ze maar wat graag verkondigden. Mensen die al jarenlang probeerden de wereld te verbeteren, zonder ooit enig gehoor te vinden. Gebundelde stemmen reiken verder, dus verenigden we ons, ter activering en vermaak van onze medestudenten. Het zou aan ons zijn om statements te maken, met grootse gebaren aandacht te trekken voor de goede zaak.

De Club van Rome, zo noemden we onszelf. Op dit blog zal ik de verhalen achter onze verrichtingen met jullie delen; digitaal, zoals het hoort, opdat er niet nog meer bomen hoeven sneuvelen om het Woord te verkondigen…