De Club van Rome: Keynote speaker

“We hebben een gastspreker nodig”, realiseerde ik me, “Iemand van naam die ons komt vertellen hoe het beter kan. Daarmee trekken we een hoop aandacht.”
De Club van Rome had weer eens zo’n vergadering waar het zelfde vijftal was komen opdagen. Benjamin, Kathleen, Nico, Edje; ik zag ze zo onderhand vaker dan mijn familie.
“Een gastspreker? Wat komt die dan doen?” Kathleen was nog niet overtuigd. Ze liep dan ook maar zelden warm voor ideeën die niet de hare waren.
Ik stond op en maakte een groots gebaar met mijn armen, alsof ik de wereld omhelste, terwijl ik als een waanzinnige glimlachte. Recentelijk had ik besloten dat ik wat enthousiasmerender moest zijn. Te vaak had de milieukliek het imago zuur en humorloos te zijn. “’Awareness’ kweken voor onze doelen! Weten jullie nog toen Al Gore naar de Universiteit kwam?”
“Ja.”
“Precies! Je herinnert je het nog! Het heeft indruk gemaakt.”
“Dat was vorige week.”, merkte Benjamin op.
“Dat doet er niet toe. Over een jaar zou je het nog steeds herinneren. Wij moeten ook zo’n ‘keynote speaker’ hebben, iemand die wat aandacht kweekt voor De Club van Rome. Maar wie… Iemand suggesties?”
“Al Gore?”, probeerde Edje.
“Nee. Niet wéér Al Gore.”, zei ik, “Dat zou niet erg origineel zijn. We zijn voortrekkers, weet je nog?”
“Joris Luyendijk?”, suggereerde Benjamin.
“We moeten wel realistisch blijven. Denk eens na… wie is er nog meer heel erg met milieu bezig?”
“Femke Halsema?”, probeerde Kathleen.
“Precies.”, zei ik, “Femke Halsema.”

*

Het was verrassend gemakkelijk. Via de woordvoerder van Femke Halsema kregen we te horen dat Femke graag een lezing kwam geven op de universiteit. “Wat is dat precies, de Club van Rome?”, wilde de woordvoerder nog weten.
“We zijn nieuw en hip en jong en sexy.”, zei ik, “Zit een hoop potentieel in.” Hiermee was de deal bezegeld.
Meteen begonnen we met de promotie van de avond. We verspreidden flyers, hingen posters op verzorgden collegepraatjes. Onze voorzitter Benjamin kreeg de universiteitskrant zo ver er een artikeltje over te plaatsen. Op de dag zelf, een woensdagavond zo’n twee weken later, zat de collegezaal die we hadden geboekt aangenaam vol. Het waren niet alleen studenten maar ook talloze andere belangstellenden. Ik zag veel linkse intellectuelen en lokale politici; hun anticipatie was haast tastbaar.
“Ik denk dat je gelijk hebt, Michiel.”, zei Kathleen, “Zo’n keynote speaker was echt een goed idee.” Ik glimlachte trots. Zelfs Nico had niets sarcastisch te zeggen.
Edje van Interne Zaken ging Femke ophalen bij het station terwijl wij de zaal opwarmden.
“Zijn jullie allemaal klaar om te horen hoe het beter kan met het milieu?”, vroeg Benjamin de aanwezigen. Dat waren ze zeker. “Dan heb ik goed nieuws voor jullie. Femke Halsema komt jullie zo vertellen over duurzaamheid. Ze is de eerste ‘keynote speaker’ die is uitgenodigd door de Club van Rome. Onthoud die naam! Dan doel ik op ‘Club van Rome’, niet op Femke Halsema. Femke Halsema kennen jullie waarschijnlijk sowieso al. Nou, ik denk dat we kunnen beginnen…”
We konden nog niet beginnen want Edje was nog niet terug.
“Waar blijft die debiel?”, vroeg Kathleen, “Dit is weer typisch Edje. Een verkeerde afslag nemen in de stad waar hij al twintig jaar woont.”
Het werd zeven uur, en daarna vijf over zeven, en tien over zeven. Bijzonder kwalijk, temeer daar de lezing al om half zeven had moeten beginnen. Benjamin probeerde de massa enthousiast te houden met dia’s van zijn wandeltocht door Tibet, maar hun geduld raakte op.
“Wij willen Femke!”, riep een lokale wethouder boos. “Halsema!”, scandeerden een paar meisjes, terwijl een harige kerel in een metal-shirt keihard ‘Slayer!’ riep. Het was duidelijk dat een rel op het punt stond uit te breken.
Backstage begon ik in paniek te raken. “We kunnen deze mensen onmogelijk naar huis sturen. Ze maken ons kapot!”
“Ík maak Edje kapot!”, gromde Nico.
De automatische deuren gingen open. “Hoi iedereen. Sorry dat ik zo laat ben.” Edje kwam binnen, gevolgd door een hoogblonde vrouw met een grote Carry Slee-bril. “Hier is Femke!”
“Dag allemaal!”, zwaaide Femke, “Ik ben Femke.”
“Edje!”, siste ik, “Dat is níet Femke!”

Hoe gaat dit in ‘s hemelsnaam goedkomen? Kijk maandag weer op deze site!

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.