De Club van Rome: Op gevallen kameraden

‘Biologisch bier: je wordt (het) nooit zat!’, las de banner boven ons.
“Nou, zullen we dan maar?”, stelde ik voor. Zonder het antwoord van mijn collega’s af te wachten, stapte ik op de verhoging die we op het centrale campus-kruispunt hadden neergezet, “Dames en heren, mag ik jullie aandacht?”
Het was half drie, collegewisseling. Massa’s studenten stroomden langs. Al snel had ik de aandacht van een groep van een man of vijftien getrokken. Veel was daar niet voor nodig. Ik droeg een zwarte hoge hoed, een rood glinsterend illusionisten-jasje en zwaaide met een flesje biologisch bier.
“Fijn dat ik jullie aandacht heb.” Ik zette een spreekstalmeesterstem op. “Duurzaamheid… Zuipen… Twee woorden die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, maar toch een grote rol spelen in het leven van de gemiddelde student. Je zuipt wat af maar tegelijkertijd wil je zeker weten dat je later kunt genieten van een gezond leven in een gezond milieu. Graag wijs ik u allen daarom op het nieuwste product van RE-Fresh-Mens Industries. Dit biologisch bier is niet alleen crimineel goedkoop, maar ook milieuvriendelijk, want gebrouwen uit biologisch geteelde grondstoffen die bovendien bijdragen aan een gezonde interne flora en fauna!”
“Fauna? Bedoel je dat er vossen en egels in mijn buik gaan wonen?”, riep een lollige professor.
“Hou je mond!”, riep mijn collega Kathleen, die zich samen met mijn clubleden Benjamin en Edje tussen het publiek ophield, “Ik wil horen wat hij te zeggen heeft!”
Ik negeerde de professor. “Om te bewijzen dat dit biologische bier je een oppepper geeft wil ik eigenlijk graag een vrijwilliger naar voren vragen die een gratis flesje komt drinken. Wie heeft er zin in een heerlijk koel biologisch biertje? Ja? U, meneer?”

*

Het was uiteraard doorstoken kaart. Een week eerder was De Club van Rome benaderd door ene Lucebert Mens, mede-oprichter en woordvoerder van RE-Fresh-Mens Industries, een nieuwe speler op de biologische markt die een variëteit aan biologische producten in haar assortiment had.
“Ik heb een aanbod voor jullie”, had Lucebert, een lange, skeletachtige, donkerharige man met een kleine sik gezegd, “Ik wil mijn product onder de studenten aan de man brengen en ik denk dat ik jullie hulp daarbij kan gebruiken. Wat zeggen jullie ervan? Er staat vanuit RE-Fresh-Mens een aardig bedrag aan sponsoring tegenover.”
Het was een aanbod dat we niet konden weigeren.
“Geen probleem”, zei onze voorzitter, “We brengen uw product onder de aandacht. Desnoods voeren we een show op! Niemand zal meer kunnen zeggen dat De Club van Rome niet commercieel is ingesteld!”

*

“Komt u maar!”
Ik riep Edje naar voren, precies zoals was afgesproken. We hadden een hele act voorbereid. Edje zou een paar slokken biologisch bier nemen, waarna hij een heuse oppepper kreeg en een fraaie breakdance-act opvoerde. Daarna, vermoedden we, zouden de overige toeschouwers maar al te graag overgaan tot aanschaf van het door ons aangeprezen product.
Edje stapte de verhoging op. “Ik ben al zo lang op zoek naar bier dat gezond is én goed smaakt.”, zei hij. Hij hield zich keurig aan het script.
“Dan denk ik dat ik de oplossing voor je heb, Edj… ik bedoel: willekeurige vreemdeling die ik nog nooit eerder heb gezien.” Ik opende het flesje bier en gaf het aan hem. “Ad fundum.”
“Ad fundum!”, zei hij. Edje nam een paar slokken van het bier, ging vervolgens in het midden van het podium staan om zijn breakdance-act op te voeren. Daar ging het echter mis. Vóór het tot dansen kon komen, slaakte Edje een getergde kreet en greep met de ene hand zijn onderrug vast en met de andere zijn maag. “Aaarrhaaghaa…. Dit is niet goed… Wat… Wat gebeurt er?”
“Edje, waar ben je mee bezig?”, siste ik, “De volgende regel in het script is: ‘Ik voel me zo goed dat ik wel kan dánsen’!”
“Ik kan niet dansen…” Hij ging languit op de grond liggen, hijgend en kronkelend. “Dit is de ergste pijn die ik ooit gevoeld heb… Auw. Auw. Bel een ambulance!”
Zoals elke grote groep mensen die werd geconfronteerd met een ongeval ontbond ook de zich hier verzamelde massa razendsnel.
“Wacht!”, riep ik hen na, “Denk aan het biologisch bier! Heerlijk gezond biologisch bier!”

In het ziekenhuis werd Edje gediagnostiseerd met joekels van nierstenen. Toen ik de vertegenwoordiger van RE-Fresh-Mens hierop aansprak, ontkende hij in alle toonaarden dat het iets met het drinken van zijn bier te maken had, mompelde slechts iets over de formule en over ‘kinderziekten’. Mijn koelkast staat sindsdien vol met bier dat niemand wil hebben.

_Advertentie.